Recensie
Groepstherapie HC 1 De dansende ster door Manu Larcenet,
Marsupilami kortverhalen tribute HC door diverse auteurs,
Mondo reverso HC 1 Cornelia & Lindbergh door Le Gouefflec & Bertail
& Jenny Pine HC 1 Gelijke munt door Fred de Heij & Willem Ritstier

De stripliefhebber wordt tegenwoordig overstelpt met nieuwe uitgaven. Onze recensies zijn een handreiking naar lezer en zijn voornamelijk bedoeld om hem of haar attent te maken op strips die (nog) geen grote bekendheid genieten en die wij de moeite waard vinden.
We schrijven liever positieve recensies dan negatieve. Wat heeft het tenslotte voor zin energie te verspillen aan negatief gedoe?
Maar anderzijds kan het soms ook goed zijn om klanten niet enkel te wijzen op strips die ze eigenlijk niet mogen missen, maar ze ook te informeren over wat ze misschien maar beter over kunnen slaan.

Manu Larcenet maakt geen slechte strips... dachten we altijd.
Hij zat de laatste tijd in een forse depressie en dat meent hij te moeten delen met de striplezer in Groepstherapie 1 De dansende ster.
Zoiets kán een goede strip opleveren, maar doet dat in dit geval niet.
Larcenet weet zijn worsteling met het witte vel goed over te brengen op de lezer. Zijn wanhoop druipt van de pagina's af en het feit dat hij alle mogelijke wegen inslaat op zoek naar inspiratie maakt dit album qua tekenwerk zeer gevarieerd en best interessant. Zijn inkleuring is – zoals zijn dochter in de strip terecht opmerkt – ook heel mooi. Maar Larcenet víndt geen onderwerp om over te vertellen en vertelt alleen dat hij niets weet te vertellen. Indrukwekkend hoe hij zichzelf blootgeeft terwijl hij keer op keer het medicijnkastje leegsnoept, maar boeiend? Nee.
...en dan komt er nog een deel twee ook...

Na een best geslaagd tribute-album van De Blauwbloezen en twee mislukte van Guust Flater en Asterix is nu de Marsupilami aan de beurt om gefêteerd te worden. De tekenaars en schrijvers krijgen elk acht pagina's toebedeeld in Marsupilami kortverhalen, maar ze weten er weinig constructiefs mee te bewerkstelligen.
Tako & Hamon zetten een spuuglelijke manga-achtige Marsupilami neer in Het prille begin.
Het verhaaltje is bovendien overbodig en niet geloofwaardig.
Muzikaal gras van Ranaud Collin is aardig, maar gericht op vrij jonge kinderen en dat geldt voor bijna alle verhalen in deze bundel.
Jose Luis Munuera tekent heel soepel, maar dat de Marsupilami snurkt.... ik had ook zonder die informatie verder gekund met m'n leven.
Alleen op Antarctica is weer aardig, maar een póólmarsupilami?
De rest zullen we u maar besparen. Het album staat bol van de leuke kleurtjes.
De Marsupilami als knuffelbeer, maar niet als volwaardig stripfiguur.

In de western Mondo reverso zijn de rollen – zoals de titel reeds voorzichtig suggereert – omgedraaid.
De mannen gedragen en kleden zich vrouwelijk, de vrouwen hebben de broek aan en hangen de cowboy uit.
Waarom? Er is in de boek geen enkele verklaring voor te vinden, behalve dan dat het de auteurs waarschijnlijk een goede grap leek.
Die grap wordt niet goed uitgewerkt en lachen wordt het ook nergens.
Ooit, in de jaren zeventig, was het undergroundtijdschrift Fluide Glacial toonaangevend en vooruitstrevend. Toen Mondo reverso er in werd gepubliceerd (2017) was het genre achterhaald.
Schokkend is een boek als dit anno nu allang niet meer, ook al komt een hele grote piemel in voor...

Nog één western te gaan voor we weer de positieveling gaan uithangen.
Hoewel... Zo slecht is Jenny Pine niet eens! Fred de Heij tekent – als altijd – vlot. Voor sommige lezers is het misschien wat te slordig, maar het is nou eenmaal 's mans stijl en ik houd er wel van.
Hij heeft het talent om ogenschijnlijk nonchalant zijn tekeningen op papier te kwakken. Daardoor kan hij een grote productie aan.
Dit eerste deel Gelijke munt werd geschreven door Willem Ritstier.
Nou ja... geschréven... Van een goed doortimmerd verhaal is geen sprake. Het is een aaneenschakeling van situaties waar Jenny zich maar weer uit moet zien te redden. De interne logica is hier en daar ook flink zoek. Waarom knalt Zacharias zijn bloedeigen broer plompverloren en zonder reden neer?
In een opwelling doe je soms gekke dingen, maar je éigen broer? Zelfs al doet die niet al te snuggere dingen...
Net als bij De Heij's Haas (dat door Rob van Bavel werd geschreven) zijn de dialogen en de handelingen te lukraak, te geforceerd en overtuigen ze niet.
Dat kan De Heij zélf volgens mij beter, dat hebben we hier al vaker beweerd.
Maar... Jenny Pine is een pulp(man)strip en wie niet al te kritisch op het verhaal is kan er best plezier aan beleven.
Veel meer dan aan die andere drie albums in ieder geval.

Het is natuurlijk maar een mening; op de website van stripspeciaalzaak.be waren ze zelfs erg enthousiast over Groepstherapie en De Marsupilami kortverhalen.
Maar u bent gewaarschuwd....

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!