Recensie De oorlog van de Lulu's 1 t/m 6 +
Door de ogen van Luigi deel 1 & 2
door Vincent Hardoc, Damien Cuvillier & Regis Hautiere

In De oorlog van de Lulu's wordt de Eerste Wereldoorlog bezien vanuit kinderprespectief.
De Lulu's zijn vijf weesjongetjes die in het weeshuis van Valencourt een hechte band smeden. Ze ontsnappen aan de dagelijkse sleur door over de muur van het voormalige klooster te klimmen en in het bos hutten te bouwen. Over de begindagen van hun vriendschap komt de lezer pas echt wat te weten in de tweede cyclus, waarvan het eerste deel Lucien onlangs verschenen is. Dat speelt na de oorlog als de Lulu's elkaar uit het oog verloren hebben, maar blikt tegelijkertijd terug op hun vooroorlogse dagen in het weeshuis.

Dat voortgeborduur is aardig, maar voegt mijns inziens niet zo heel veel toe aan de eerste cyclus van vijf delen (ieder deel een oorlogsjaar).
Als het weeshuis geëvacueerd wordt ontbreken de Lulu's op het appel, ze zitten in hun hut in het aangrenzende bos. Er is haast bij de ontruiming, want het artillerievuur van de vijand kan elk moment losbarsten, dus de groep vertrekt zonder de Lulu's.
Bij hun terugkomst treffen die een verlaten weeshuis aan en beseffen ze dat ze op zichzelf aangewezen zijn. Tijdens een strooptocht door het dorp, op zoek naar eten, treffen ze een verlaten meisje aan.
Ook haar naam begint met Lu, net als die van de vier jongens, en – hoewel ze geen wees is – gaat ze vanaf dat moment deel uitmaken van de Lulu's.
Met z'n vijfen weten ze zich lange tijd staande te houden, nu en dan bijgestaan door hulpvaardige volwassenen, zoals de gedeserteerde Duitse soldaat Hans.
De Europese politiek die schuilgaat achter het grote conflict gaat hen boven de pet. Voor hen geldt enkel overleven en dat weten ze goed vol te houden, al is het soms moeilijk.
Schrijver Régis Hautière brouwt er een geloofwaardig en vermakelijk verhaal van, waarin met name de kinderlijke logica over een onbegrijpelijk fenomeen als oorlog erg raak is. Als de Lulu's bijvoorbeeld fantaseren dat ze beter naar de maan kunnen gaan rijst de vraag hoe daar te komen. 'Met een kanonskogel, net als bij Jules Verne,' oppert er één. Waarop een ander antwoordt dat het geen zin heeft daar naartoe te gaan als het binnen het bereik van kogels ligt...

De Lulu's trekken door het land, ze willen degene die hen een helpende hand toesteken niet in gevaar brengen en proberen bovendien Lucy naar haar grootmoeder te brengen. Door een ongelukkig toeval belanden ze – of all places – in Berlijn. Tijdens de terugtocht naar Frankrijk verliezen ze elkaar uit het oog, eindigt de oorlog én de eerste cyclus.

Over de Berlijnse periode maakt Hautière een tweeluik De oorlog van de Lulu's door de ogen van Luigi, getekend door Damien Cuvillier (Rode schoenen, Eldorado).
Dat voegt – meer dan het zesde deel Lucien – wel degelijk wat toe aan de reeks. De Lulu's belanden in een concentratiekamp. Dat ze er uit zullen ontsnappen weten we al uit de hoofdreeks, maar het hoe en waarom wordt hier uit de doeken gedaan. Bovendien is in dit tweeluik meer ruimte gemaakt voor wat humor rond de kwajongensstreken van de Lulu's.

Je gaat De oorlog van de Lulu's al gauw vergelijken met die ándere strip over kinderen in de oorlog: Kinderen in het verzet (al handelt die over de tweede wereldoorlog). Daarin zijn de kinderen echter veel actiever betrokken bij de oorlog en proberen ze hun steentje bij te dragen aam het bestrijden van de bezetter. De oorlog van de Lulu's is passiever en daardoor is er minder ruimte voor verrassing en creatieve vondsten van de scenarist.
Hautière weet het echter een zeer fijn sfeertje te scheppen, dat fraai ondersteund wordt door prima toegankelijk tekenwerk van Vincent Hardoc.
Het levert een zeer overzichtelijke, goed leesbare strip op voor alle leeftijden.
Of de doorstart zo'n goed idee is, dat weet ik zo net nog niet, maar de eerste cyclus is, samen met het tweeluik, een aanrader!

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!