Recensie Het meisje van de wereldexpo HC 1. Parijs, 1855
door Etienne Willem & Jack Manini

1855, Parijs loopt zich warm voor de Wereldexpo.
De voorbereidingen verlopen niet voor iedereen gladjes. Zo is Joseph-Louis Lambot essentieële onderdelen van zijn betonboot kwijt.
'Betonboot?!?' hoor ik u denken... Welke idioot maakt zijn boot nou van beton? Wel, Joseph-Louis Lambot, en hij staat te popelen om zijn vinding aan de wereld te tonen op de expo, maar waar zijn die verdraaide kisten gebleven?
Ten einde raad bezoekt hij een waarzegster die haar woonwagen bij de ingang van de Wereldexpo heeft geparkeerd. Zij kan hem niet helpen – de mate van haar helderziendheid berust voornamelijk op mensenkennis – maar haar dochter beschikt over échte krachten en schiet Lambot te hulp.
Het meisje van de Wereldexpo geeft een fraai inkijkje in de Wereldexpo van 1855. De auteurs maken dankbaar gebruik van markante zaken die op de expositie getoond werden. Zoals Lambot's betonboot, die echt bestaan heeft.

Waar Het meisje van de Wereldexpo in grossiert is die typische 19e eeuwse sfeer. Grote gebouwen met glazen daken, hoge hoeden, bakkebaarden van wonder en geweld, Zoeaven-uniformen en Oosterse prinsessen, maar ook de minder fraaie kanten van de tijd zoals armoe, slechte hygiënische omstandigheden en nare ziektes.

Het tekenwerk van Étienne Willem is aardig, het verhaal van Jack Manini dito. Hij laat straatschoffies als Julie en haar broertje Alphonse een hoofdrol spelen in de gebeurtenissen op de expo.
Iets dat in werkelijkheid natuurlijk ondenkbaar was: Parijs maakte zich weliswaar in april 1855 op voor de wereldexpo, maar dat gold slechts voor een heel klein deel van de Parijzenaren: de rijken.
De armen konden er alleen maar van dromen heerlijkheden als een pratende pop (of de betonboot) met eigen ogen te mogen aanschouwen...

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!