Recensie De Rode ridder integraal HC De eerste avonturen
1. 1959-1960
2. 1960-1961
door Willy Vandersteen

De Rode Ridder is onverslijtbaar: 264 delen zijn er reeds verschenen en waar de verkoop van Vandersteen's Suske & Wiske in Nederland steeds verder afbrokkelt, blijft De Rode Ridder uit de zelfde studio nog steeds goed verkopen. Zeker nu de serie opgefrist is toen er vanaf deel 250 een nieuwe tekenaar en scenarist aangetrokken werden. Fabio Bono's tekenwerk is modern en vlot en de verhalen die Marc Legendre voor hem schrijft zijn prima.

264 delen... is er dan iemand die nog weet hoe het begon 60 jaar geleden, in 1959?
Er zijn vast genoeg verzamelaars die de complete reeks in de kast hebben staan, maar zelfs voor hen valt er wat te halen in de integrale reeks die uitgeverij Standaard van de reeks op de markt brengt.
De zes aanvankelijk geplande integrales zijn nu verschenen en bevatten elk een uitgebreid dossier waarin de ontstaansgeschiedenis en de achtergronden van de strip uit de doeken worden gedaan.
De strip werd vervaardigd door de Willy Vandersteen Studio en lange tijd was onduidelijk wie er aan welke verhalen gewerkt had. Dat is nu allemaal achterhaald en terug te vinden in de dossiers. Daarmee is ook de soms wisselende kwaliteit van de strip te verklaren, want er is nogal eens wat gewisseld in de bezetting van het creatieve team.
Grappig is wel dat de schrijver van de dossiers een aantal keren de schrijvers verwijt dat ze teveel historische feitjes op de lezer loslaten – omdat dat het avontuur in de weg zou staan – terwijl ik vind dat er juist wel wat méér historie in de verhalen gestopt had mogen worden. De reeks lijdt een beetje aan oppervlakkigheid.
Ook om zijn opmerking dat Willy's zoon Bob in de vroege delen verantwoordelijk was voor het 'betere arceerwerk' vond ik hilarisch. Bob krast er inderdaad lustig op los, maar het ziet er niet uit!
Dat geldt overigens wel meer voor de vroegere verhalen, het duurt een deeltje of acht voor Karel Verschuere het tekenwerk geheel op zich neemt en de reeks een eigen smoel krijgt.
Vanaf dat moment zijn de tekeningen sober maar helder en ondersteunen ze het verhaal zonder poespas. Daar was ook geen tijd voor, want Studio Vandersteen werkte in die tijd wekelijks een enorme hoeveelheid strips af en de tekenaars moesten flink aanpoten om alle bordjes draaiende te houden.
Frank Sels – de snelste Vandersteen-tekenaar – kon op het laatst een album per week aan!
In tegenstelling tot wat de cover doet vermoeden heeft Vandersteen zélf nauwelijks meegetekend aan de avonturen van Johan.

Zijn de eerste delen van deze voor stripbegrippen stokoude serie anno 2020 nog de moeite van het lezen waard? Dat zal voor ieder anders wezen, maar ik denk dat ik er niet eens aan begonnen zou zijn als de strip niet zo'n legendarische status had gehad en niet zo'n grote rol had gespeeld om de Vlaamse strip (samen met Suske & Wiske) op de kaart te zetten. De Franse strip – zo meldt één van de dossiers – was intellectueler, de Vlaamse strip volkser.
Dat gebrek aan pretenties is de grote kracht én de valkuil van de Rode Ridder.
Wie het leest ter verstrooiïng komt niet bedrogen uit, wie er echt iets van op wil steken kan beter aan een andere reeks beginnen...
Samenvattend kunnen we concluderen dat De Rode Ridder de beste realistische strip is die de Vandersteen Studio heeft voortgebracht. Vergeleken met de strips die vandaag de dag het licht zien blijft het amper overeind, maar in het licht van de historie bezien is De Rode Ridder interessant.
Goed nieuws dus dat Standaard de reeks integrales voorlopig voort gaat zetten...

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!