Recensie Aristophania 1 Het koninkrijk Azuur
door Joel Parnotte & Xavier Dorison

Laat ik deze recensie eens beginnen met het tekenwerk. Striptekenaar Joël Parnotte is in de Nederlandse stripwinkel nog niet echt een grote bekende. Hij tekende onder andere De wapenmeester, Hong Kong triad en Het bloed van de Porphyres. Daarin viel de kwaliteit van zijn tekenwerk mij al op, maar het grote publiek blijkbaar nog niet. Misschien dat daar verandering in komt met zijn jongste reeks Aristophania. Het is namelijk fantastisch wat Parnotte hier tekentechnisch laat zien. Zijn tekeningen zijn zeer doorwerkt zonder dat de leesbaarheid en de overzichtelijkheid daardoor in de verdrukking komt. Zijn tekenstijl bevindt zich ergens tussen Hermann's Torens van Schemerwoude en Loisel's De grote dode. Hij kan met close-ups uit de voeten (toen hij inzoomde op het gezicht van Calixte moest ik denken aan Thorgal's Aaricia), maar ook met lange afstandshots. Hij tekent even gemakkelijk fabrieken als natuurlandschappen.
Om het allemaal nog mooier te maken maakt Parnotte ook veelvuldig gebruik van vogel- en kikvorsperspectief – de 'camera' van onderen of hoog vanuit de lucht richten. Heel lastig, maar bij hem ziet het eruit alsof het hem niet al teveel moeite kostte het op papier te krijgen.

Het verhaal is van Xavier Dorison, waarmee Parnotte eerder samenwerkte (De wapenmeester).
Dorison slaat de plank zelden mis en is bekender bij de Nederlandse stripliefhebbers (Undertaker, Long John Silver, W.E.S.T.).
Ook met Aristophania levert hij weer puik vakwerk af!
Het verhaal speelt zich af aan het begin van de twintigste eeuw.
Fabrieksarbeider en kostwinner Clement wordt op weg naar huis gedood door een reus met een vreemd zwaard. Behalve zijn afmetingen is er nog iets vreemds met de aanvaller van Clement. Als er een auto met volle vaart op hem inrijdt heeft hij nog geen schrammetje, terwijl de auto total-loss is...
Als er in een strip vanuit het niets zo'n geduchte tegenstander opduikt weet de lezer genoeg:
Clement is – euh... wás – geen gewone fabrieksarbeider...
En mevrouw Aristophania weet er duidelijk meer van.
 

Misschien uit schuldgevoel over de dood van hun vader besluit ze Clement's kinderen in veiligheid te brengen in Azuur, een prachtige landstreek aan de kust. Ze hebben er alles wat hun hartje begeert maar ze hebben drommels goed door dat die vriendelijke dame iets voor hen verbergt.
Ondanks de niet mis te verstane waarschuwingen van Aristophania kunnen de kinderen het niet laten rond te gaan snuffelen...
Prima scenario en hoewel ik niet eens van fantasy-verhalen houd heb ik genoten van dit eerste deel.
Van de tekst én van de tekeningen.

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!