Recensie Agent 327 integraal 2 HC 1969-1976
door Martin Lodewijk

De tweede integrale van Agent 327 brengt de volwassenwording van 's Neerlands bekendste geheim agent in beeld. Martin Lodewijk had er al één lang verhaal opzitten (Dossier Stemkwadrater – opgenomen in de eerste integrale), maar met avonturen als Dossier Leeuwenkuil, Dossier Waar twee ruilen, Dossier Heksenkring en Dossier Onderwater tilt Lodewijk zowel tekeningen als verhaal naar een hoger plan. Feitelijk is in de Nederlandse avonturenstrip een hoger niveau nooit meer gehaald.

In Dossier Leeuwenkuil maakt hij meesterlijk gebruik van het feit dat heel veel landen beschikken over een geheime dienst. Die zitten in dit verhaal allemaal achter het geheim van kolonel Bauer aan, elkaar daarbij behoorlijk in de weg lopend.
Nog doller wordt het in Dossier Waar twee ruilen. Daarin houden drie partijen (Boris Kloris, Miss Hair en Agent 327) zich bezig met het om- en terugruilen van een Nederlands schilderij in het Witte Huis.
Het gewissel is zeer verwarrend en hoewel Lodewijk gedurende het verhaal de lezer regelmatig hints geeft is amper te volgen wie uiteindelijk over welke versie van het schilderij beschikt. Lodewijk geeft in het dossier toe dat hij er zelf ook nauwelijks uitkwam! Zo zie je maar dat je met een zeer beperkt gegeven een behoorlijk complex verhaal kunt maken.
Dossier Onderwater is een wat meer rechttoe-rechtaan-verhaal, maar in Dossier Heksenkring legt Lodewijk de basis voor de verdere loopbaan van Agent 327: Hij herinterpreteert historische gegevens om tot een nieuw inzicht te komen. Er duikt dan ook regelmatig een asterisk op met de woorden *authetiek! Authentiek zijn de verhalen van Agent 327 zeker. En ze hebben in die veertig jaar niets aan kracht ingeboet, zoals deze mooi vormgegeven en in prachtige banden gebundelde integrale reeks bewijst.

Natuurlijk bevat ook dit deel een uitgebreid dossier – met daarin onder andere veel onbekend beeldmateriaal en de commentaren van Lodewijk zelf – en ook de reden waarom Agent 327 na 1972 uit de Pep verdween en pas na de oprichting van Eppo weer opdook.
Lodewijk kon van de opbrengsten van zijn strip niet leven en vroeg een paar tientjes per pagina opslag. Dat werd geweigerd en hij ging dan maar – lucratiever – reclamewerk doen.
Net als bij Hendrik IJzerbroot's opdrachtgever moest er ook bij Lodewijk's werkgever voortdurend bezuinigd worden.
Je wordt er een beetje week van als je bedenkt dat iets meer financiële armslag bij Pep nóg meer delen van de integrale Agent 327 had kunnen betekenen...

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!