Recensie Tex Willer annual
9 De uiterste grens door Goran Parlov & Claudio Nizzi +
10 Captain Jack door Enrique Breccia & Tito Faraci

'A mountie always get's his man' was het devies van de Canadese mounties.
Een boude stelling, het landschap waarin de mounties opereerden was ruig en woest en ook de weersomstandigheden vormden een uitdaging. Bovendien was het land uitgestrekt en het aantal mounties beperkt.
Geen schande dus dat het hen in De uiterste grens niet lukt hun man in de kraag te vatten: Jesus Zane is de Royal Canadian Mounted Police steeds te vlug af.
Voor één keer roepen ze daarom de hulp in van Tex Willer en z'n maatje Kid Carson.
Die klaren – uiteraard – het klusje.
Het tekenwerk van deze negende Tex Willer annual is in handen van Goran Parlov en die hanteert een lekker vlot stijltje dat aan het werk van Hupo Pratt doet denken. Voornamelijk aan de albums Fort Wheeling en Jesuit Joe.
Jesuit Joe handelt tevens over een mountie en dat album kon wel eens aan de wieg van De uiterste grens hebben gestaan, al doet Parlov's tekenwerk ook denken aan dat van Tarzan-, Sgt. Rock- én Tex Willer-tekenaar Joe Kubert. Geeft allemaal niks, Tex Willer blijft Tex Willer, waar hij zijn paard ook naartoe stuurt.
Goed verhaal van Claudio Nizzi, die niet de meest voor de hand liggende oplossing kiest en prima uit de voeten kan met de Tex beruchte komisch-stoere taalgebruik.

In de tiende annual Captain Jack is Tex op bekender terrein. De Modoc-indianen hebben hun reservaat verlaten om zich te vestigen op de veel rijkere gronden rond de Lost River. De blanke kolonisten hadden echter ook wel trek in dat vruchtbare stuk grond en aldus werd de indianenstam gedwongen terug te keren naar hun reservaat. Oproer! Eén van hen probeert zelfs een oorlog tussen blank en rood te forceren. Een gespannen situatie dus. De autoriteiten vragen Tex dan ook om zich een beetje afzijdig te houden. Gewoontegetrouw trekt die zich daar weinig van aan: hij banjert met olifantspoten dwárs door de porseleinkast!
Het tekenwerk is voor dit deel in handen van Enrique Breccia en is zo precies en minutieus is als dat van deel negen los was. Breccia kan prachtig arceren en laat geen kans onbenut om zijn talent te tonen, hetgeen in zwart-wit albums als deze prachtig tot uitdrukking komt.
Dat is het leuke aan deze annuals, door de variërende tekenstijlen van de tekenaars krijgt elk album een geheel eigen sfeer.
De figuur Tex Willer mag dan onverzetterlijk zijn, onder de handen van striptekenaars blijkt hij zeer meegaand en plooibaar.

(HH)

Interesse? Koop het album hier!