Recensie Het eiland van de wroeging HC
door Sebastien Morice & Didier Quella-Guyot

Jean Poujol's vader is nesofiel, eilandengek. Hij droomt van verre eilanden en heeft een bibliotheekje aangelegd van eilandboeken waarin Schateiland maar liefst 38 keer vertegenwoordigd is. Vreemd, die eilandliefde... voor een boer die zijn hele leven nog niet uit zijn geboortestreek De Cevennene is weggeweest. Zijn eerste eiland-ervaring krijgt hij pas op hoge leeftijd. Als dankzij een hevig noodweer de gehele streek overstroomt en de dalen vol water lopen komt zijn hoog gelegen boerderij zowaar ineens op een soort van eiland te staan.
Zoon Jean is plattelandsdokter en beseft zich nog net op tijd dat zijn vader wel eens ingesloten zou kunnen worden door het wassende water. Hij slaagt er in zijn vader's 'eiland' te bereiken, waar ze – noodgedwongen – meer tot elkaar komen dan ze voor mogelijk hadden gehouden.


Het verhaal van Didier Quella-Guyot is veelomvattend.
Misschien iets teveel zelfs...
Naast de familiegeschiedenis van de Poujol's, de zelfmoord van zijn zusje en de redenen van de verwijdering tussen Jean en zijn ouders probeert Quella-Guynot ook een stuk van de Franse koloniale geschiedenis te vertellen. Dat doet hij door middel van de herinneringen van Jean, die zijn vader vertelt waar hij de afgelopen vijfentwintig jaar heeft uitgehangen.
Diens belevenissen als arts in de bagno's van Guyana zijn best boeiend, maar net iets te beknopt weergegeven om de aanklacht – die Quella-Guyot er overduidelijk mee heeft willen maken – volledig tot haar recht te laten komen.
Ook de verzoening en het wederzijds rijzende begrip tussen vader en zoon had wat meer ruimte toebedeeld kunnen krijgen.
Het is nu enigszins abrupt en zwakt het drama van hun verleden wat af.
Dat wil niet zeggen dat Het eiland van de wroeging geen onderhoudend boek zou zijn, Quella-Guyot vertelt soepel en het zachte tekenwerk van Sebastien Morice is een lust voor het oog.
Net als in hun vorige twee samenwerkingsverbanden De post- en liefdebezorger en De soldaat en de negerin speelt het gevoel een grotere rol dan de actie en komt het thema van de vreemdeling in de maatschappij aan bod. Morice varieert met de camerastandpunten en houdt het visueel interessant.
Let ook eens op hoe graag hij vogeltjes tekent. Waar dat maar mogelijk is laat hij diertjes van allerlei pluimage door zijn kaders schieten...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!