Recensie De Blauwbloezen 60 Carte blanche voor een Blauwbloes, Hommage-album en portfolio Oorlogsblues door Willy Lambil, Raoul Cauvin en anderen

Recensie De Blauwbloezen 60 Carte blanche voor een Blauwbloes, Hommage-album en portfolio Oorlogsblues door Willy Lambil, Raoul Cauvin en anderen

 

Recensie De Blauwbloezen 60 Carte blanche voor een Blauwbloes,
Hommage-album
en portfolio Oorlogsblues
door Willy Lambil, Raoul Cauvin en anderen

 

Het 60ste album van de Blauwbloezen, die al weer 48 jaar (net zo lang als ondergetekende) meegaan. Dat moet gevierd, dachten ze bij uitgeverij Dupuis, die de strip sinds het begin onder contract heeft staan.
Te beginnen met album 60 Carte blanche voor een Blauwbloes.
Gevolgd door een hommage-album en het luxe portfolio Oorlogsblues (in extreem beperkte oplage, ten tijde van dit schrijven vermoedelijk al overal uitverkocht) met aquarellen die Blauwbloezen-tekenaar Willy Lambil voor zijn eigen plezier maakte tussen het tekenen van zijn successtrip door.
Prachtig hoor, heel mooi hebbedingetje, al denk ik stiekem dat een oplage van 200 exemplaren tegen een betaalbare prijs beter was geweest...

 

Carte blanche voor een Blauwbloes valt – zeker voor een jubileum-album – wat tegen.
Het uitgangspunt is OK, Sergeant Chesterfield is tijdens de laatste aanval van Stark zijn verstand kwijtgeraakt. Hij zit als een kasplantje dwaas voor zich uit te staren in een rolstoel. De legerleiding besluit hem naar huis te sturen, of naar een gesticht, maar dat gaat korporaal Blutch te ver.
Hij weet voor 30 dagen een 'blanke kaart' los te peuteren bij zijn superieuren om Chesterfield weer geestelijk tot leven te wekken.
Nou doet Blutch álles om dertig dagen van het front weg te zijn, maar deze keer lijkt er toch meer aan de hand. Na zestig albums is Blutch meer verknocht geraakt aan Chesterfield dan hij zelf eigenlijk wil toegeven.
Om brein van de sergeant weer aan de praat te krijgen gaat hij oude vrienden opzoeken en herinneringen ophalen, daarmee wordt het album een soort verjaardagsalbum zoals er ook van Asterix nog niet zo lang geleden een verscheen. Maar zoals het in het echte leven ook vaak gaat, die oude vrienden hebben je niet zo heel veel meer te vertellen en de lezer verveelt zich dan ook enigszins tijdens dit partijtje.

 


Veel beter is het hommage-album, waaraan maar liefst dertien striptekenaar hun medewerking verleenden. De tekenaars zijn grotendeels nog onbekenden bij het grote publiek en daarmee steekt de uitgeverij haar nek uit. Niet in de laatste plaats door ook een Nederlandse striptekenares uit te nodigen haar beste beentje voor te zetten: Aimée de Jongh (De terugkeer van de wespendief, Reborn, Snippers) die ook de voorplaat voor de softcover verzorgde. Ze levert samen met Denis Bodart (Green Manor) , Renaud Collin en Olivier Schwartz (Gringos locos, Robbedoes Oneshot 5 & 7) de beste en meest volwassen bijdrage aan dit 120 pagina's tellende eerbetoon. Noemenswaardig is ook de strip van Olivier Frasier (Aan de rand van de wereld, Oorlogsvrouwen 4) die samen met scenarist Joris Chamblain de Blauwbloezen realistisch op z'n Blueberry's neerzet.
Veelzijdig als de dertien tekenaars – en hun eventuele scenaristen – zijn vliegt dit album alle kanten op, van karikaturaal tot realistisch, van slapstick tot drama en van parodie tot pastiche.
Voor elk wat wils dus en zeker een idee om ook eens op ándere jubilerende striphelden los te laten.
Daar zijn er vandaag de dag zát van: Go!



(HH)

Interesse? Koop het album hier!