Recensie Robbedoes & Kwabbernoot 55
De Marsupilami is woest
door Yoann & Fabien Vehlmann

De serie Robbedoes en Kwabbernoot staat al meer dan 75 jaar in Robbedoes/Spirou en telt een kleine zestig albums. Ga er als stripmaker dan maar aanstaan daar nog iets origineels en zinvols aan toe te voegen. De serie kent zeker mindere albums, maar het jongste team Yoann & Vehlmann brengt het er akelig goed vanaf. Deel 55 De Marsupilami is woest is alweer hun vijfde album sinds ze het stokje overnamen van Munuera & Morvan.
Yoann & Vehlmann vertellen moderne verhalen met dit antieke duo, maar grijpen tevens terug op vaste waarden in de reeks en herintroduceren klassiek geworden bijfiguren. In hun eerste albums gingen we meteen terug naar de hoogtijdagen van de reeks, toen Robbedoes en Kwabbernoot nog regelmatig in de clinch lagen met Zwendel.
In De Marsupilami is woest is het helemaal een feest van herkenning. Sinds Franquin stopte met de reeks hebben we Pruimpit, Krasser en De Mesmaeker niet meer rond zien hangen op de burelen van het weekblad Robbedoes (nou ja, wie goed oplette zag De Mesmaeker een keer in de lift stappen in het album Vip, viper, vipst). In dit album zijn ze weer terug en dan besef je je ineens dat je ze gemist hebt zonder ze gemist te hebben.
Wie ook terug van weggeweest is? De titel zegt het al: De Marsupilami! Dat was contractueel vastgelegd. Robbedoes was eigendom van uitgeverij Dupuis, maar Franquin had de Graaf van Rommelgem, IJzerlijm, Zwendel, de Robbedoesredactie en vele andere figuren bedacht.
Hij droeg ze allemaal over aan de uitgeverij, op één na. Met de Marsupilami had hij zelf plannen.
Franquin stond Robbedoes-opvolger Jean-Claude Fournier toe het geelzwarte beest nog één album te gebruiken. De goudmaker werd getekend door Fournier, maar elke verschijning van de Marsupilami werd door Franquin eigenhandig getekend.
Blijkbaar is de rechtenkwestie nu opgelost en kan de Marsupilami terugkeren in de moederschoot van de reeks waaruit hij ontsproot.

Fabien Vehlmann speelt heel fraai met het gegeven van de jarenlange afwezigheid van het beest. Hoe verklaar je dat het beest sinds 1970 nauwelijks meer ter sprake gekomen is in de albums van Robbedoes en Kwabbernoot?
Zwendelstraal!
Knap bedacht, maar het is niet enkel nostalgie dat de klok slaat. Vehlmann vertelt vol vaart en betrekt ook de moderne wereld in zijn verhalen.
Zo heeft neef Wiebeling – ook terug van weggeweest – moeite de verleiding van de roes te weerstaan, maar is Kwabbernoot op zijn manier net zo goed verslaafd. Aan moderne communicatie. En dat legt meteen de kiem voor een volgend avontuur...
Fraai tekenwerk van Yoann, vol vaart, modern, trouw aan zijn tekenende voorgangers en toch eigen.
Robbedoes is een avonturenstrip voor alle leeftijden, maar binnen die kaders halen Yoann en Vehlmann er uit wat er in zit.

(HH)

Interesse? Koop het album hier!