Recensie De werelden van Aldebaran cyclus 3 Antares
deel 1 t/m 6 door Leo

Leo is al een tijdje onze favoriete science-fiction-stripauteur.
Hij houdt zijn verhalen en tekeningen lekker simpel en overzichtelijk, maar toch met voldoende vaart en verrassingen om het interessant te houden. Leo houdt momenteel heel veel bordjes in de lucht. Naast het onlangs afronden van zijn derde De werelden van Aldebaran-cyclus Antares heeft hij er net een tweede cyclus van Kenya (Namibia) op zitten en werkt hij aan de nieuwe producties Centaurus, De laatste grens, De overlevenden & Verre werelden.
Is dat niet een beetje teveel van het goede, vraag ik me dan af en helaas moet ik na het lezen van de zes delen Antares concluderen dat De werelden van Aldebaran er niet beter op geworden is met deze derde cyclus.

 

Het kan aan mij liggen, maar ik word een beetje moe van Leo's gezeur over hoe knap zijn hoofdrolspeelster Kim wel niet is. Mannelijke, vrouwelijke én buitenaardse hoofdrolspelers laten zich het hoofd op hol brengen door haar verschijning, terwijl je zou denken dat ze op de onbekende maar beslist niet ongevaarlijke planeet Antares wel iets anders aan hun hoofd hebben. Datzelfde geldt ook voor de directeuren van het bedrijf Forward Enterprise die de expeditie naar Antares op touw hebben gezet. Ze ontpoppen zich tot een soort sekte-achtige groepering en zijn drukker met hun religieuze agenda – vrouwelijke pioniers worden kaalgeschoren en in een opblaaspak gehesen om hun rondingen te verhullen teneinde de mannelijke expeditieleden niet in verleiding te brengen – dan met het onderzoeken en zich wapenen tegen de vreemde fauna van de planeet.
Als je ziet wat voor vreselijke monsters Leo uit zijn duim zuigt snap je niet dat ook maar één van de pioniers nog überhaupt tijd heeft om aan sex te denken...
De wonderbaarlijke fauna waar Leo mee op de proppen komt is overigens nog steeds er leuk en vindingrijk en maakt de strip zeker nog lezenswaardig. Al is de vraag wat het nut kan zijn van een soort giraffe met tussenverdieping (twee extra paar 'poten' tussen twee 'lijven'), Leo zorgt er wel voor dat je je bij het lezen blijft verbazen.
Niet over de voortgang van zijn verhaal, echter. De cyclus begint goed met het eerste deel – waarin Kim min of meer voor het blok gezet wordt en eigenlijk tegen haar wil tóch aan de expeditie deel neemt. Ook het gegeven dat de verkenners op de planeet ontdekken dat Antares eigenlijk te gevaarlijk is voor kolonisatie, maar dat niet aan hun bazen durven te vertellen, daarmee hun eigen groep en de groep van Kim aan onverantwoorde gevaren blootstellend, leek garantie voor een spannende derde cyclus vol actie. Maar halverwege gaat de vaart eruit en stolt het verhaal tot een feministisch vlugschrift.
Ik ben geen macho die enkel stoere verhalen lezen wil, maar je kunt het ook overdrijven. Leo kent veel vrouwelijke lezers, maar dat lijkt me geen reden een soort futuristische soap van De werelden van Aldebaran te maken.
Leo... verman je!

(HH)

Interesse? Koop het album hier!