Recensie Zonder pardon Getekend HC
door Hermann & Yves H.

Vaak als ik een strip van Hermann zit te lezen moet ik terugdenken aan mijn tijd op de kunstacademie. Op een gegeven moment maakte ik de overstap van acrylverf naar olieverf. Een veelzijdiger soort verf, maar olieverf was ook duurder dan acrylverf.
Véél duurder. Gelukkig bracht een faillissementsverkoop uitkomst. Ik kocht een partij olieverfblikken voor relatief weinig geld.
De adder onder het gras was dat er van de populaire kleuren weinig blikken waren en dat het oranje alom vertegenwoordigd was. Uit economische overwegingen – ik had al die oranje verf tenslotte ook moeten betalen – was de verleiding groot om in navolging van Picasso geen blauwe, maar een oranje periode in te gaan...
Het kan haast niet anders of Hermann heeft een soortgelijke koop gedaan en zit met een grote hoeveelheid roze en groene verf in zijn maag waar hij maar niet doorheen komt. Dat is de enige manier om dat spuuglelijke roze en groen te verklaren dat sinds Sarajevo Tango steeds weer opduikt in zijn strips.
Oók in Zonder pardon. Marshal Masterson draagt een roze jasje en Buck Carter een al even 'gay' overhemmetje.
En de hemel boven Wyoming is niet rood – zoals boven Comanche's Laramie – maar mintgroen!
Het zijn echter de enige minpuntjes aan de beste Hermannstrip sinds tijden...

Hermann vertelt op scenario van zijn zoon Yves H. een spijkerhard westernverhaal.
Mashall Masterson jaagt op Buck Carter. De klassieke vraag 'Wie is er nou eigenlijk erger, de misdadiger of de wetshandhaver?' dringt zich op, want zowel Masterson als Carter zijn meedogenloos. Masterson probeert Carter uit de kast te lokken door diens familie te bedreigen. Carter geeft geen krimp. Zoon Jeb is er de dupe van, hij wordt ontvoerd en bruut verkracht.
Aanvankelijk lijkt het Buck koud te laten, maar als zijn spoor later dat van zijn zoon kruist geeft hij blijkt van een pietsje vaderliefde. Maar genoeg is het niet...

Yves H. vertelt het allemaal zonder er al te veel woorden aan vuil te maken.
Dat past niet alleen heel goed in de mal van de spaghetti-western, het geeft Hermann de kans te doen waar hij meester in is:
Emotie oproepen aan de hand van beelden.
Hij wisselt de gruwelijke menselijke wandaden af met prachtige tekeningen van de Wyomingse natuur.
Die is – ondanks de groene luchten – indrukwekkend.
Net als dit album!

(HH)

Interesse? Koop het album hier!