Recensie De Metabaronnen Castaka
1. Dayal, de eerste voorouder &
2. De rivalen
door Das Pastoras & Alejandro Jodorowsky

In 2007 verscheen het eerste deel van een tweeluik over De Metabaronnen. Een afsplitsing van een afsplitsing, want De Metabaronnen was al een spin-off van de reeks John Difool.
Zou Jodorowsky na John Difool, De jeugd van John Difool, De Metabaronnen, De Technovaders, Megalex en Final Incal nog wat zinnigs toe te voegen hebben aan zijn saga rond de Metabaronnen en de Incal?
Veel fiducie had ik er blijkbaar niet in, want De Metabaronnen Castaka stond tot gisteren zeven jaar lang ongelezen bij mij in de kast...
Dat het zo lang duurde voor het afsluitende deel eindelijk verscheen kwam niet doordat uitgeverij Arboris er geen vertrouwen meer in had, maar lag aan tekenaar Das Pastoras, die er ongebruikelijk lang de tijd voor nam. Toch is dat niet direct af te zien aan het tekenwerk...
De tekeningen van Heavy Metal-tekenaar Das Pastoras passen goed bij het Metabaronnen-universum, maar zijn op zichzelf genomen niet oogverblindend. Ze doen wat denken aan de tekeningen van Liberatore (RanX) en het ongewone kleurgebruik maakt het bijzonder.
Castaka speelt zich af vóór De Metabaronnen.
Berard, de schoonvader van Othon – de eerste Metabaron – vertelt zijn dochter, schoonzoon en kleinzoon de geschiedenis van zijn voorvaderen, de Castaka's. Zij bewoonden samen met hun rivalen, de Amakura's, Ahour-de-dwerg, een piepkleine planeetje aan de rand van het rijk.
De vlam slaat op de dwerplaneet in de pan als Divadal van de Amakura's Omezo's vrouw ontvoert en onteert.  De koning van de Castaka's besluit de Amakura's de oorlog te verklaren en voorgoed uit te roeien! Die missie mag geslaagd genoemd worden, maar Divadal neemt wraak en alle mannelijke Castaka's worden onvruchtbaar, behalve de vrucht die hijzelf verwekte in de schoot van Omezo's vrouw...
Die – gelukkige mannelijke – vrucht gaat het dus nog druk krijgen als hij geslachtsrijp is!

Metabaronnen Castaka zit vol symboliek en verwijzingen naar de Bijbel en andere mystieke geschriften en is daarmee een typisch Jodorowsky product. Het is knap hoe hij ondanks gerecyclede thema's toch steeds weer met nieuwe wendingen op de proppen weet te komen.
Dat hij daarbij de grens van het betamelijke opzoekt (zonder overigens platvoers te worden) weten we van hem en – hoe gruwelijk hij soms ook uit de hoek komt – dat accepteren we van hem.
Misschien omdat de lezer aanvoelt dat Jodorowksy niet uit goedkoop effectbejag dit soort thema's aansnijdt...
Ik ga hier natuurlijk niet het hele verhaal verklappen, maar Castaka is een verrassend complete miniserie geworden. Er gebeurt van alles in deze twee delen en wie na het uitlezen van deel twee nog even terugbladert in deel één kan zich bijna niet voorstellen dat hij dit alles nog maar een uurtje geleden las.
Metabaronnen Castaka kan gelezen worden zonder kennis van De Metabaronnen en de Incal en wie alle voorgaande strips kent en deze reeks besluit over te slaan, die mist geen essentieel deel van de saga maar heeft dan wel een krachtige strip aan zijn neus voorbij laten gaan...

(HH)