Recensie Blast 4 En nu maar hopen dat de boeddhisten zich vergissen HC
door Manu Larcenet


 

762 Pagina's lang laat stripauteur Manu Larcenet Polza Mancini het woord voeren.
Mancini is opgepakt wegens verdenking van moord op zijn vriendin Carole, maar de politie heeft geen harde bewijzen en probeert een bekentenis uit 'm los te peuren.
Gezien de geestelijke toestand van Polza krijgen de twee agenten die belast zijn met de ondervraging de opdracht hem vooral niet tegen te spreken en hem z'n levensverhaal te laten vertellen.

 


Dat is alles wat er – aan de oppervlakte – gebeurt in de vierdelige reeks Blast van Larcenet.
Onderhuids gebeurt er echter veel meer en raakt dit verhaal alle grote filosofische vraagpunten omtrent individu en maatschappij.
Polza waagde de stap en plaatste zich búiten de maatschappij. Als dank ervoer hij de 'blast', een geestverruimende ervaring die met niets te vergelijken is.
Het leven buiten de gebaande paden blijkt echter ook minder prettige kanten te hebben: Buiten de maatschappij zijn er geen regels, maar er is ook geen
beschutting tegen de winter en geen bescherming tegen lieden met boosaardige intenties. Polza gaat een aantal malen bijna aan zijn vrijheid ten onder.
Het lijkt hem niet te deren.
Dat het niet goed af kan lopen met personen die zich aan onze maatschappij menen te kunnen onttrekken weten we al van Dennis Potter's Pennies from heaven en zo valt ook Polza uiteindelijk in handen van het gezag.
De aanleiding voor zijn arrestatie is wrang, want Polza wordt zwaar gestraft voor een daad die hij feitelijk uit mededogen verrichtte...

 

 

De twee rechercheurs die Polza ondervroegen krijgen aanzienlijk minder pagina's toebedeeld.
In een epiloog van 34 pagina's zetten ze het toch wel sympathieke beeld dat Larcenet van Polza had opgebouwd volledig op z'n kop.
Je zou haast denken dat Larcenet deze serie gemaakt heeft naar aanleiding van een 'echte' zaak, zó overtuigend kruipt hij in het hoofd van een massamoordenaar.

 

 

Zoiets als Blast hadden we nog nooit gelezen! Weird, schokkend, intelligent, rauw, bizar, toch ook op een bepaalde manier vertederend, grappig, maar vooral tegendraads en onvoorspelbaar. Vooral het eind is ontnuchterend, als de lezer eindelijk te weten komt wat die 'blast's van Polza nou eigenlijk zijn.
Het zal Larcenet moeite kosten dit meesterwerk te overtreffen.
Maar dat dachten we na zijn De dagelijks worsteling ook en toen toverde hij Blast uit z'n hoge hoed.

Larcenet is tot zeer, zeer veel in staat!

 


(HH)