Stripalbum van de maand Februari
Toen David zijn stem verloor
door Judith Vanistendael

Kunst en strip; het is doorgaans geen gelukkig huwelijk. Veel kunstenaars begrijpen niets van kunst en striptekenaars worden door kunstenaars niet serieus genomen. Ik heb dat aan den lijve ondervonden toen ik aan de kunstacademie studeerde en in dezelfde tijd werkte in een stripwinkel. Mijn schilderijen werden altijd bijzonder nauwkeurig onderzocht door mijn leraren. Er zaten toch niet stiekem strip-elementen in? Dat ik ook strips tekende hield ik maar voor me. Als ze dat hadden geweten, dan had ik het verder op die academie wel kunnen schudden. Strips tekenen was bijna net zo erg als kitsch maken. Hoewel. Kitsch was camp, dus dat kon dan weer wél. Ik vond 't maar raar. Maar één punt hadden ze wel. Kunst en strip zijn inderdaad werelden apart.

Judith Vanistendael is striptekenares. Haar debuut De maagd en de neger werd goed ontvangen. Terecht. Een fraaie en boeiende strip. Bij het tweede deel had ik een beetje het idee dat Vanistendael hetzelfde verhaal nogmaals aan het vertellen was, maar dat is bij een goed verhaal eigenlijk niet zo'n punt.
Voor haar volgende strip gooit ze het roer om. Ze werkt nu in kleur en Toen David zijn stem verloor is zwaarder qua thema: Kanker. Haar tekeningen zijn eigenwijs en expressief, maar helder. Ze staan in dienst van het verhaal, je vliegt zó door de toch ruim 270 pagina's heen. Want Vanistendael kan vertellen! Over David – die met zijn veel jongere vrouw Paula aan een tweede leg is begonnen, en ziek wordt.
De vier vrouwen in zijn leven worstelen met David's ziekte. Paula kan niet accepteren dat haar man sterven gaat. Hun dochtertje Tamar probeert het een plekje te geven, maar zoiets is op haar leeftijd maar moeilijk te bevatten. Volwassen dochter Miriam (uit David's eerste huwelijk) heeft naast David's ziekte nog meer aan haar hoofd; haar pasgeboren dochtertje en het feit dat de vader niet langer deel uitmaakt van haar leven.
Vanistendael brengt de verschillende belevingswerelden mooi in beeld, waarbij niet alleen die akelige ziekte een rol speelt, maar ook de wat problematische liefdeslevens van vader en dochter.

Je krijgt al lezende het idee dat dit een autobiografisch verhaal is. Of dat werkelijk zo is, doet er niet toe. Vanistendael slaagt er in de emoties van het ontwrichtte gezin geloofwaardig en liefdevol te vertalen naar een stripverhaal met diepgang. Ze boetseert 'alledaagse' gebeurtenissen uit haar eigen leven – of dat van de mensen om haar – heen tot een kunstwerk.
Kunst maken van de wereld om je heen.
Volgens mij is dát de definitie en het doel van de Kunst...

(HH)