Recensie Kraa deel 1 & 2
door Benoit Sokal



 

In week drie van 2012 verschijnen er twee titels met een soortgelijke voorkant. Op beide boeken is een mens te zien die door een adelaar meegevoerd wordt. De manier waarop de adelaar van Mitton zijn slachtoffer vast heeft (Kroniek der barbaren 6) is voer voor psychologen. Vogels raken doorgaans niet zo snel opgewonden van vrouwenborsten.
Ook de voorkant van Kraa 2 – De schaduw van de arend is onzin. Arenden kunnen geen mensen optillen, zelfs Condors kunnen dat niet, al zal Kuifje bij hoog en bij laag beweren van wel.

 

 

Er is wel meer in Kraa dat niet kan, maar dat zegt niets over de kwaliteit van deze strip...
Benoit Sokal kennen we vooral van zijn detective-parodie Canardo, waarin een eend –  een morsige gevederde versie van Columbo – op onnavolgbare wijze misdaden oplost.
Af en toe waagde Sokal zich ook aan 'serieuze' strips. Die waren niet onaardig, maar zo goed als Canardo werd het nooit. Met Kraa lijkt Sokal echter eindelijk zijn draai te hebben gevonden.


Een jonge arend wordt geboren onder de waterval in het arendsnest waar zijn voorouders al generaties lang nestelen. Zijn broer werkt hij meteen het nest uit. Des te meer voer voor hem. Als hij na het uitblijven van zijn ouders zélf de 'stap' waagt en uitvliegt komt de geest van zijn broer in onverwachte gedaante weer tot hem, als mensenkind. Yuma – een indiaanse jongen met een fascinatie voor arenden en ander wild – brengt hem een marmottenkarkas om te eten. Als een wolf het van hem af wil pakken blijkt de jonge arend uitstekend voor zichzelf te kunnen zorgen! Als het op de natuur aankomt tenminste. Er zijn zaken waar zelfs deze machtige arend niet tegenop kan. Mensen!
In Klontown worden plannen gesmeed om van de vallei, waar de arend en Yuma huizen, een stuwmeer te maken. De elektriciteit die dat oplevert zal zowel Klontown als William Klondike rijk en welvarend maken.
Die laatste is dus bereid ver te gaan om dat doel te bereiken. Zijn in- en inslechte assistent Morcov krijgt opdracht de vallei te onderzoeken. Diens methodes zijn ronduit moorddadig, maar Yuma en Kraa sluiten een verbond en zetten alles op alles om hun vallei te redden.


Eigenlijk vertelt Sokal hier het klassieke verhaal van de natuur tegen de mens, het goed tegen het kwaad, en natuurlijk heeft de lezer meteen sympathie voor de arend en de indiaan. In de praktijk zouden we – kijk maar eens om je heen – kiezen voor de stuwdam en niet voor het natuurschoon.
Feit is dat Sokal het verhaal heel goed vertelt en dat zijn tekeningen ook nog eens prachtig zijn. Kraa doet qua sfeer en uitstraling eerder denken aan Magasin general van Tripp & Loisel dan aan Canardo.
Sokal's menselijke figuren zijn – hoewel Canardo er hier en daar nog doorheen piept – geloofwaardig getekend en de landschappen die hij tekent zijn ronduit fantastisch! De inkleuring is zacht en gloedvol, vooral in het tweede deel.
Sokal groeit, je ziet het gebeuren.
Van de eend naar de arend is een enorme stap voorwaarts!


(HH)