Recensie Green Manor Integraal HC
Bodart & Vehlmann

Uitgever Dupuis startte een aantal jaren geleden een nieuwe collectie: Vrolijke vlucht. Het project was geen succes – al verschenen er in de gauwigheid in de collectie meer dan veertig strips – maar herbergt wel een aantal geniale titels.
Zo maakte we in Nederland dankzij de Vrolijke vlucht voor het eerst kennis met het talent van Manu Larcenet (Het leven is lijden), zij het in een pril stadium. Larcenet maakte toen nog cartoons, maar wel erg grappige.
Ook van Sfar en Guibert (De dochter van de professor) hadden we hier voordien nog nooit gehoord.
Maar het leukst was toch Green Manor van Bodart & Vehlmann.
Nadat Vrolijke vlucht ter ziele ging, verscheen er een derde deel in Dupuis' Spotlight-reeks en toen was de koek op. Jammer, maar misschien ook wel goed, want hoelang de auteurs dit niveau vast zouden hebben weten houden, dat is maar de vraag.
Die Vrolijke vlucht-uitgaven zagen er verschrikkelijk uit! Eigenlijk is het een wonder dat er destijds überhaupt iets van verkocht is. De uitvoering was goedkoop en de omslagen spuuglelijk.
We hebben in onze winkel moeten praten als Brugman om onze klanten aan Green Manor te krijgen, waar we na één album meteen al bijzonder enthousiast over waren. Iedereen die we hebben weten te overtuigen moest later toegeven dat Green Manor elke cent (zo heel veel waren dat er trouwens niet) waard was geweest.
De serie had een betere uitvoering verdiend, maar goed, zo gaat dat.

Green Manor is een club voor heren, die zich er aan het eind van de 19e eeuw vooral bezighouden met het oplossen én bedenken van moordzaken. De plotjes van Vehlmann zijn bijzonder inventief. Zo onderzoeken de heren of het mogelijk is een moord te plegen zónder slachtoffer en zónder moordenaar. Het antwoord is ja, maar je knobbelt niet zomaar even uit hoe dat in z'n werk gaat...
Twee clubleden concluderen dat moord behoort tot de schone kunsten, maar dat aan die kunst een waar meesterwerk nog ontbreekt. Waarom zouden ze dat zélf eigenlijk niet creëren?
Of neem Lord Virgil, die beweert een systeem te hebben bedacht waardoor hij om het even wie in de stad kan ombrengen zonder daarvoor gestraft te worden!
Cynisch en zwartgallig, toegegeven, maar met deze 16 stripjes lukt het Bodart & Vehlmann om net dat beetje extra toe te voegen dat een strip tot een klassieker maakt.
Vreemd genoeg zijn er van de meer dan verdienstelijke tekenaar Bodart geen andere strips in het Nederlands vertaald...
Zijn tekenstijl is een voortzetting van de klassieke Robbedoes-stijl, maar dan meegegroeid met de tijd en wat losser. Een beetje zoals Robbedoes er tegenwoordig in handen van tekenaar Yoann uitziet. Geen toeval wellicht, want Yoann werkt samen met Vehlmann, de scenarist van Green Manor.

Nu – tien jaar later – krijgt Green Manor een geheel terechte nieuwe kans. En wát voor een!
Blloan heeft een werkelijk prachtige bundeling uitgegeven van alle drie Green Manor-deeltjes, uitgebreid met een schetskatern van 24 pagina's. Het boek ziet er niet alleen uit alsof het aan het eind 19e eeuw – het tijdperk waarin de verhaaltjes van Green Manor zich afspelen – gedrukt is, maar voelt zelfs zo aan!
Een klassiek leeslint en mooie, ouderwets gemarmerde schutbladen vervolmaakt het geheel.
Hulde aan Blloan voor de prachtige uitvoering van deze – in alle opzichten – klassieke strip!

(HH)