Recensie Stomp HC De spoken van Knightgrave deel 1
door Eric Maltaite & Stephan Colman
naar Baard & Kale

Toen ik een liefhebber van het oude Robbedoes-weekblad vroeg of het nieuwe album van Stomp niet wat voor hem was schudde hij nee.
'Baard en Kale vind ik niet interessant.'
Het verbaasde me. Baard en Kale horen doorgaans thuis in het rijtje: Robbedoes, Guus Slim, Johan & Pirrewiet en Lucky Luke, strips die allemaal bij die stripliefhebber in de kast stonden, wist ik.
Toen ik mijn verbazing uitsprak zei hij: 'Ik heb wel eens een album geprobeerd, maar ik kwam er niet doorheen...'
Zelf heb ik wel alle Baard & Kale's in de kast staan en door het gesprek besefte ik me ineens dat ik er vrijwel geen één van gelezen had. Ik was regelmatig begonnen er in te lezen, maar was nooit verder gekomen dan een enkel album. Van wat ik me er van herinner vond ik de sfeer erg leuk, maar konden de verhalen me niet echt boeien. En Stomp vond ik als schurk ernstig tekort schieten vergeleken bij bijvoorbeeld een Olrik...
Hij haalde misschien nèt het niveau van Krimson...

Geen reden voor mij om Stomp De spoken van Knightgrave te laten liggen, al bereidde ik me voor op een teleurstellend verhaal.
Dat was niet nodig. Stomp is in goede handen bij Stephan Colman (Billy the Cat, Marsupilami), die in staat blijkt een complex en volwassen verhaal te brengen.
Wat je hier voorgeschoteld krijgt is de ontstaansgeschiedenis van de aartsschurk Stomp. Hij was niet altijd zo. Hij begon zijn leven als een aardig knulletje dat geboren werd uit een verkrachting en wiens moeder er het beste van probeerde te maken door als patissier (koekebakker) aan de slag te gaan bij een rijke heer op kasteel Knightgrave te Castlefield.
Hoewel het 't personeel strikt verboden is zich te mengen met de familie, zoekt het jochie contact en raakt de heer des huizes geïnteresseerd in Eden Cole, de latere Stomp.
Dat kan de zoon des huizes maar moeilijk zetten. Die maakt op geraffineerde wijze misbruik van Eden's wanhoop als zijn moeder ernstig ziek wordt en ziedaar: de zaden voor Stomp's latere misdadigheid zijn gezaaid.

Stomp is echter meer dan dat. Prachtig getekend door Eric Maltaite (421, Mono Jim) - de zoon van Baard & Kale-tekenaar Will - is het vooral de manier waarop de herinneringen van Stomp grafisch vervlochten worden met de hedendaagse werkelijkheid die indruk maakt.
Als Stomp door zijn chauffeur door Castlefield gereden wordt, denkt hij terug aan de tijd dat hij er met zijn moeder van de trein stapte om een nieuw leven te beginnen. Ze kregen een lift naar het kasteel van Mister Sparky, in zijn kolenwagen. Als Stomp's herinnering vervaagt glijdt de moderne equivalent van de kolenwagen – een BP tankwagen – langs zijn raampje.
Ook de manier waarop Maltaite het beeld van een steeds terugkerende ekster gebruikt om een wat onheilspellende sfeer neer te zetten is heel fraai en effectief.
Het zijn slechts twee voorbeelden van hoe subtiel Colman & Maltaite de gemaskerde schurk met dit album een smoel geven. Het masker van Stomp en wat daarachter zit komt aan de orde in het tweede deel...

Ook voor striplezers die niets met Baard en Kale hebben een interessant album, want De spoken van Knightgrave is geen nostalgische opgewarmde oude meuk, maar een moderne kwaliteit strip!

(HH)