Recensie Bloedheet HC
door Baru naar Jean Vautrin


 

De nieuwste Baru is spijkerhard!
Er komt veel geweld in voor, maar 't zit 'm vooral in de volstrekt liefdeloze manier waarop alle betrokkenen met elkaar omgaan. Dat geldt niet alleen voor gangster Jimmy Cobb, die op het Belgische platteland een tas met geld verstopt op een akker vol graan. Het beeld van de gele zee en de daarboven zinderende zon is grafisch heel fraai, je voelt de brandende hitte uit de titel bijna aan den lijve.
De jonge Aniello ziet hoe Jimmy Cobb de tas begraaft om zich vervolgens te gaan verschuilen op de boerderij van Aniello's stiefvader.
Aniello weet een betere bestemming voor het geld: inpikken en wegwezen hier! Je kunt hem het verlangen de plaat te poetsen niet kwalijk nemen. De boerderij waar hij met zijn moeder en stiefvader woont is een liefdeloos gekkenhuis. Moeder is gefrustreerd tot op het bot en zo kil als een sterfkamer. Stiefvader moet niets hebben van Aniello en gebruikt regelmatig de broekriem om zijn liefde voor de kleine te betuigen.
De boer en zijn broer zien er met hun drankneuzen, kale koppen en volgevreten pensen uit als verlopen clowns waar weinig meer om te lachen valt. Oma ziet het allemaal lijdzaam aan, terwijl haar gedegenereerde kleindochter bij wijze van schreeuw om aandacht alles probeert te pakken wat iets tussen z'n benen heeft hangen. Niemand wil. Veel dieper kan een familie niet zinken...
Vreemd genoeg is het juist de 'schurk' Jimmy Cobb die er als enige blijkt van geeft enig gevoel in z'n donder te hebben.
Zelfs de lezer heeft moeite sympathie te voelen voor deze troep lelijke, gemene en totaal verzuurde personages.

 


Het verhaal is een bewerking van een Jean Vautrin-roman. Die is niet helemaal onbekend bij stripliefhebbers, want eerder bewerkte Jacques Tardi diens De stem van het volk.
Bloedheet doet op wel meer fronten denken aan het werk van Tardi, met name aan diens al jaren niet meer leverbare Dodelijke spelletjes. Baru's tekenwerk is anders, maar heeft eenzelfde rauwheid.
Waar Tardi de emotie juist onderkoeld weergeeft, gaat Baru zich te buiten aan bijzonder expressieve gezichtsuitdrukkingen en heftige emotionele scènes. Beide kunstenaars bereiken via een geheel andere weg ongeveer eenzelfde resultaat.
Ook buiten de strip zijn er parallellen te vinden: In het werk van filmmakers Ethan en Joel Coen.
Net als in hun films loopt de situatie in Bloedheet volledig uit de rails...
Verontrustend fraai!

 


(HH)