Recensie Lucky Luke oneshot 3. Het stalen ros
door Mawil (naar Morris)

Ik kan me nog goed herinneren dat mijn moeder me – toen ik een jaar of tien was – vroeg: 'Wat zit je toch steeds te lachen?' Dan had ik mijn enige Asterix (In Hispania) voor de dag gehaald, of er eentje van de bieb geleend. Ook Lucky Luke's stonden garant voor een uurtje schaterlachen.

De rechthebbenden van Lucky Luke hebben lef, ze durven met hun serie oneshots over de man die sneller schiet dan z'n schaduw de platgetreden paden te verlaten.
Ze vragen voor hun reeks Lucky Luke oneshots auteurs die niet in de mainstream opereren een album te maken. De vorige was van de in Nederland onbekende Guillaume Bouzard en ook de derde werd niet gemaakt door een grote bekende. De Oostduitser Mawil kreeg eerder één album vertaald in het Nederlands: Kinderland. Daar waren wij van de Strip-Aap erg enthousiast over en dat zijn we wederom over zijn Lucky Luke.
Ten eerste is het basisgegeven voor dit verhaal al goed: Lucky Luke ruilt Jolly Jumper – noodgedwongen – in voor een stálen ros. Dat niemand eerder op dat idee kwam!
Mawil heeft eigenlijk maar heel weinig nodig voor dit verhaal: Géén Rataplan, géén, Daltons, géén Billy the Kid. Enkel de man die sneller zijn banden plakt dan z'n schaduw en zijn trouwe paard... euh... fíets.

Luke rolt een beetje per ongeluk dit avontuur in als hij Albert H. Overman helpt tegen twee onverlaten die het op zijn bagage (een grote kist) voorzien hebben. Overman doet nogal zenuwachtig en geheimzinnig over de inhoud, maar al snel blijkt dat de kist een fiets bevat.
Niet een met zo'n enorm voorwiel – zoals in die tijd nog gebruikelijk was – maar meer een model zoals wij dat vandaag de dag nog kennen. Albert is met zijn bedrijfje financiëel in zwaar weer gekomen en wil als laatste redmiddel met zijn nieuwe fiets meerijden in de First Columbia San Fransisco bicycle race, om te tonen wat zijn vinding waard is. Maar dan moet hij 'm eerst heelhuids bij het startpunt zien te krijgen en men lijkt het op Albert en zijn fiets voorzien te hebben...

De tekenstijl van Mawil is wat typisch, maar hij heeft één ding goed begrepen: Het draait om timing, timing, timing. En die is bij hem pérfect!
Vooral het stuk waarin Luke per fiets Amerika doorkruist is één lange slapstick-scène die de lezer geen moment rust gunt en van de ene verrassing in de andere doet vallen. Maar ook de wat rustiger scenes zijn leuk en de auteur maakt goed gebruik van de emoties van de betrokkenen.
Mawil's tekeningen mogen wat kinderlijk lijken, ze doen precies wat ze doen moeten: het verhaal voortstuwen en het zit allemaal veel beter in elkaar dan je met een snelle blik kunt beoordelen. Hij tekent heel spontaan, maar tevens heel vindingrijk en grappig.
Dit album oogt misschien als een Lucky Luke-parodie, maar diens karakter blijft het gehele album intact (hooguit maakt Mawil hem ietsje minder onverstoorbaar) en het had wat verhaal betreft zo in de gewone reeks opgenomen kunnen worden.
Qua impact op de lachspieren deed Het stalen ros het me denken aan de Robbedoes oneshot Tulpen uit Istanboel van Hanco Kolk, dat was ook zo'n razend voortdenderend verhaal vol rake grappen en ongebreidelde lol.
Tjonge, het is lang geleden dat ik zó gelachen heb om een nieuwe Lucky Luke!

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!