Recensie Het 9e eiland
door Marcel Ruijters
Voor een album van een stripmaker die voorheen voornamelijk tekstloos werkte wordt er heel wat afgeouwehoerd in Het 9e eiland.
Voornamelijk door schipbreukeling Scott.
De meningen over zijn geleuter zijn verdeeld. Scott's wilde eilandvriendin is er dol op, maar mede-schipbreukeling Barry 2 is al vrij snel klaar met Scott's gefilosofeer over... strips!
Marcel Ruijters werd voor dit album geïnspireerd door een bonte verzameling strips en stripmakers. De twee opvallendste zijn Fred's Philemon (voor de eilanden en het surrealisme) en Understanding comics van Scott McCloud (waarin die het fenomeen strip ontleedt) voor Scott's monologen over strips.
Wie bovenstaande zinnen leest krijgt misschien de indruk dat Ruijters een onleesbaar of bijzonder wazig boek heeft afgeleverd met Het 9e eiland, maar niets is minder waar. Het album heeft een interne logica die nergens rammelt, maar die zich buiten het album om nauwelijks samenhangend laat verklaren. Beschrijven wat voor verhaal Ruijters hier vertelt lijkt me onbegonnen werk. Hoe waanzinnig het soms ook wordt, alles klopt aan deze strip en al lezend kan ik alleen maar concluderen dat geen stripmaker voor hem óóit zoiets gemaakt heeft.
Dit is een strip die je vol verbazing moet ondergaan.
Overigens moet je dat van die 'striptheorie' niet te zwaar opvatten, Ruijters gebruikt het heel speels en luchtig. Zo maakt Scott bijvoorbeeld meteen na aanspoelen op het eiland bordjes "om het tijdsverloop" in het verhaal "te onderstrepen". Ook – op de zaken vooruitlopend – een bordje 'Einde' waarmee Ruijters de haast Heinz-achtige scène neerzet die je hierboven afgebeeld ziet. Ik schoot herhaaldelijk hardop in de lach! Ook de scène met de Smucks (een soort kannibalistische macho-smurfen) die de kapitein willen opeten maar bedrogen uitkomen is hilarisch.
Kort gezegd gaat het om twee schipbreukelingen die op een eiland aanspoelen, waar wilde eilandvrouw Kali één van hen opeet en met de ander een langdurige relatie begint. Daarbij moet er wat ge-eiland-hopt worden tot het duo op het 9e eiland dan kan beginnen aan lang en gelukkig leven. Het 9e Eiland... de 9e kunst. De symboliek is duidelijk, en de theorie rond het medium strip blijkt vaker dan je zou denken van toepassing op het eilandleven.
Ruijters maakte vier verhalen over Scott en Kali, waarvan de eerste het beste is. In de overige drie verhalen borduurt hij voort op de ingeslagen weg. Zeer onderhoudend, maar de kracht zit in dat eerste verhaal waarin Ruijters schijnbaar moeiteloos een nieuw universum uitvindt.
Het 'eiland' zit hem net zo gegoten als de 'Middeleeuwen' in zijn eerdere strips hem pasten.
De verhalen die hij ermee vertelt zijn minstens zo krachtig en uniek.
(HH)
Interesse? Koop het album hier!