Recensie La casa HC
door Paco Roca

De Spaanse stripmaker Paco Roca brengt met La casa een eerbetoon aan zijn vader.
Roca's vader had er heel blij mee had kunnen zijn – ware het niet dat het voor hem te laat komt, zoals dat gaat met eerbetonen. Het heeft de stripwereld echter wel weer een prachtig boek opgeleverd.
Na de dood van hun vader staan Vincente, José en Carla voor de taak het vakantiehuisje waar ze een deel van hun jeugd doorbrachten en waar hun vader tot vlak voor zijn dood nog regelmatig te vinden was klaar te maken voor de verkoop. Elk haalt er ongewild herinneringen op. Sommige fijn, andere minder fijn. Vader was geen prater en liep niet bepaald met zijn gevoelens te koop. José windt zich nogal op als hij ziet wat zijn vader met de krantenartikelen en recensies – die hij opstuurde om zijn vader op de hoogte te houden van zijn successen – deed:
Pa hield er de vogels mee weg van de wijndruiven!
Ook onderling zijn er wat spanningen. Vincente ergert zich aan José's gemakzucht en gebrek aan technisch inzicht en vindt dat zijn broer en zus tijdens vaders ziekte teveel aan hem overlieten. Carla verwijt Vincente dan weer dat hij eigenhandig beslissingen nam die ze met z'n drieën hadden moeten nemen. Hele normale processen als kinderen hun ouders verliezen.
Toch is La casa geen narrig boek geworden, integendeel.


Ten eerste geven de lichte kleuren van de zonnige omgeving het een soort lichtheid, ten tweede concentreert Roca zich meer op de positieve dingen dan op de negatieve. Zonder daarbij uit de weg te gaan dat een sterfgeval en de rompslomp daaromheen soms het slechtste in nabestaanden naar boven kan brengen.
De manier waarop Roca het verhaal vertelt is bijzonder. Het ontwikkelt zich heel kalm, maar hij weet heel veel emotionele informatie op de lezer over te brengen. Fraai is hoe hij het lopende verhaal bij tijd en wijle soepeltjes laat overgaan in de herinneringen van Vincente, José en Carla. De ontbrekende stukjes van de puzzel worden gelegd door buurman Manolo, die vader al jaren kende en die José helpt om de tuin op orde te brengen.
Een boek als dit is noodzakelijkerwijs zwaar aan dialogen en kan grafisch eentonig worden
Dat weet Roca creatief te omzeilen door zijn tekenwerk heel filmisch aan te pakken. Hij maakt veel gebruik van gelijkvormige vakjes waarin zich tegen een stilstaand decor de handelingen (vaak gesprekken) afspelen. Door zijn kaders aan te passen aan de vertelling ontstaat een heel levendige en creatieve bladspiegel die speels oogt maar nergens – zoals vaak wanneer men gaat experimenteren met de vorm van de vakjes – rommelig wordt.
Zowel qua vertelling als qua tekeningen overstijgt Roca zichzelf met dit album. Het subtiele kleurgebruik is de kers op de taart.
Niet te missen, dit boek!

(HH)

Interesse? Koop het album hier!