Recensie De torens van Schemerwoude integraal 1 HC
door Hermann

Een échte kunstenaar blijft zich ontwikkelen. Vandaar dat kunstkenners het werk van kunstenaars vaak indelen in 'periodes', denk aan Picasso's 'blauwe periode'.
Hermann Huppen mag dan geen kunst met een grote 'K' maken, periodes kent ook hij.
Grofweg zijn het er drie: Zijn penseelperiode, zijn penperiode en zijn kleurperiode.
Zijn eerste albums inktte hij met penseel (Bernard Prince, Comanche), op een gegeven moment stapte hij over op een veel lichter lijngebruik door een rotringpen te gebruiken voor het inkten van zijn tekeningen. De laatste jaren kleurt hij (meestal) direct in op zijn potloodtekeningen en wordt er nog maar zelden echt geïnkt.
Een klassiek voorbeeld van zijn penperiode is De torens van Schermerwoude (al zal hij in de loop van deze serie toch weer overstappen op het gebruik van de penseel). Het is – mijns inziens – zijn fraaiste periode. Het hierboven afgebeelde plaatje doet er geen recht aan.
Een Hermann-pagina uit deze tijd is grafisch gezien een geheel! Hermann speelt op een prachtige manier met licht en donker. De fijne lijntjes van de rotringpen waar nodig aangezet met grote zwarte vlakken en dikke lijnen, maar bovenal geweldig mooi gearceerd.
Nooit zo opgevallen? Geen wonder; dat komt door de – al even fraaie – inkleuring van Fraymond (die ook gedurende de eerste cyclus van Torens afhaakt). Pas als je Hermann's werk in zwart-wit ziet valt op hoe fraai de man kan inkten. Uitgeverij Novedi bracht in een grijs verleden een paar luxe Hermann-albums uit in zwart-wit. Ik keek m'n ogen uit, zo mooi en wenste dat er meer strips van Hermann gestript van hun kleuren zó op de markt gebracht zouden worden.
Dat is nu gebeurd, door uitgeverij Saga, die De torens van Schemerwoude in twee dikke integrales compleet bundelt. Dat wil zeggen, de oorspronkelijke cyclus van tien delen.


Hermann had al een paar Jeremiah's op zijn naam staan toen hij begon aan Torens. Na jaren met scenarist Greg gewerkt te hebben was hij het zat te werken met voorgekauwde scenario's en waagde hij zelf de stap van tekenaar naar auteur. Hij slaagde: Jeremiah is tot op de dag van vandaag een kas- en een een creatief succes. Torens van Schemerwoude viel aanzienlijk minder lof ten deel, maar dat blijkt met deze heruitgave niet geheel terecht.
Hermann doet veel moeite om zijn verhalen interessant en onvoorspelbaar te houden (iets dat hem met Jeremiah steeds minder lukt de laatste tijd).
Het 'grote' verhaal in De torens van Schemerwoude is de queeste van ridder Aymar die zijn voorvaderlijk kasteel terug wil veroveren, maar daaromheen gunt Hermann de lezer een blik in het leven van de gewone man van die tijd. Aymar draaft soms pas halverwege een album op. Aymar en zijn knecht Olivier verhuren zich als escorte voor reizigers om in hun levensonderhoud te voorzien. Zo trekken ze onder andere naar Compostella en in de tweede integrale op kruistocht naar het Heilige land. Pas aan het eind van de cyclus komen de 'torens' van Schemerwoude (of wat daar van over is) zelf in beeld...
Hermann wil je een indruk geven van het leven in die tijd. Niet geromantiseerd en zonder opsmuk.

Hermann dient het zijn lezers niet in al te hapklare brokken op: Er wordt van je verwacht dat je intensief leest. Een mooi voorbeeld is het derde album Germain. Op de eerste pagina's vindt ridder Favardeen skelet. De gebeurtenis speelt geen letterlijke rol in de rest van het album, maar mag gezien worden als een slecht voorteken. Favard is erg bijgelovig wordt geplaagd door een terugkerende angstdroom:
Een vogel pikt hem de ogen uit. Elke rondcirkelende gier wordt door hem met argwaan bekeken en zo mogelijk weggejaagd. Hermann gebruikt dit leitmotiv om het verhaal aan het eind op gruwelijke wijze 'rond' te breien. Ook het mysterieuze meisje dat in het album Reinhardt Ridder Aymar en Ridder Reinhardt in de Pyreneeën redt van de bevriezingsdood is niet logisch te duiden, maar geeft het verhaal een unheimisch sfeertje. The dark ages, right?
Hermann ontpopt zich met De torens van Schemerwoude als een heel complete scenarist.


Beide integrale uitgaven hebben een dossiertje, dat niet al te veel informatie loslaat, maar wel alle covers en soortgelijke prenten die Hermann maakte voor de reeks fraai afbeeldt. De meerwaarde zit 'm in dat zwart-wit afgedrukte tekenwerk.
De eerdere Saga-uitgave van Bernard Prince (drie delen, ook in zwart-wit) is representatief voor Hermann's penseelperiode; deze twee integrales van De torens van Schemerwoude voor zijn penperiode.
Wie ze bekijkt ziet hoe goed Hermann als tekenaar was in die jaren.
Op de toppen van zijn kunnen!
Helaas besef je je dan ook meteen dat wat hij tegenwoordig maakt daar maar een slap aftreksel van is...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!