Recensie De Kennedy files 01 De man die president wilde worden door Erik Varekamp en Mick Peet

Na vijf albums werd het heel stil rond Agent Orange, de belevenissen van onze eigen prins Bernhard. Heel jammer, want diens belevenissen werden door Erik Varekamp en Mick Peet beschreven tot en met de Tweede Wereldoorlog. Prins Bernhard wordt wel eens omschreven als de enige man die plezier beleefde aan de Tweede Wereldoorlog en Ian Fleming baseerde zijn creatie James Bond (onder andere) op de prins die hij op de hoofdkwartieren van de Engelse geheime dienst in Londen tussen 1940 en 1945 leerde kennen.
Maar Bernhard beleefde ook ná de Tweede Wereldoorlog nog veel pleziertjes... en onpleziertjes. Die hadden we ook graag in stripvorm tot ons genomen.
Nu er onenigheid is tussen de makers van Agent Orange en de uitgever lijkt de kans op vervolgdelen verkeken.


Bij een nieuwe uitgeverij – Scratch – maken de heren een frisse start met De Kennedy Files.
Dan denk je dat je met JFK meteen in de jaren zestig belandt, maar nee. Varekamp en Peet beginnen hun verhaal net voor de Tweede Wereldoorlog, als Joe Kennedy door Franklin Roosevelt naar Engeland wordt gestuurd om de taak van ambassadeur op zich te nemen. Daar spreekt hij zich fel uit tegen een oorlog met de Duitsers, die zich zo brutaal beginnen te gedragen dat de regering hun gedrag niet langer kan negeren. Joe vindt de ideeën van Hitler zo slecht nog niet en bovendien is oorlog slecht voor zaken. Joe is – boven alles – een zakenman. Maar zijn ambities liggen hoger: Hij wil de eerste katholieke president van Amerika worden en als dat niet lukt wil hij koste wat kost één van zijn zonen in het Witte Huis zien.
Maar zover zijn we nog niet. Joe Jr. en John F. zijn in dit eerste deel nog maar broekemannetjes en de hoofdrol is geheel weggelegd voor hun vader. En die kan in zijn eentje prima het album De man die president wilde worden vullen. Joe Kennedy is larger than life, handelt in whiskey, gaat op de loop voor schuldeisers en wipt beroemde filmsterren als vrouwlief even de andere kant op kijkt.
Varekamp en Peet hebben in Kennedy een prima vervanger gevonden voor hun prins Bernhard!
Net als in Agent Orange is de strip losjes gebaseerd op ware feiten. Nigel Hamilton licht achterin het album in een historisch dossier toe hoe vrij die geïnterpreteerd zijn. Verontrustend genoeg valt dat reuze mee.


Mick Peet wordt een steeds betere verteller, Agent Orange was hier en daar nogal fragmentarisch, maar De man die president wilde worden leest heel soepel. Ook het tekenwerk van Erik Varekamp is heel mooi. Hij werkt in een soort Blake & Mortimer-stijl 2.0.
Klassiek, maar toch modern. Kijk bijvoorbeeld eens goed naar zijn decors (veel bibliotheken in dit boek). Heel gestileerd, maar alles staat er op zonder dat het 't beeld verstoort. Ook zijn inkleuring is erg fraai.
Complimentje ook aan de uitgever, die De Kennedy files in net zo'n chic hard kaftje met linnen rugje uitgeeft als de vorige dat met Agent Orange deed. Dit eerste deeltje van De Kennedy files kan zó naast onze deeltjes van Agent Orange in de kast. En meneer de uitgever: Als ze De Kennedy files voltooid hebben, mogen Varekamp en Peet dan alsjeblieft bij u Agent Orange afmaken?

(HH)

Interesse? Koop het album hier!