Recensie De Blauwbloezen 59 De Vier Evangelisten
door Willy Lambil & Raoul Cauvin

De Blauwbloezen hebben zich opgewerkt tot één van de best verkopende strips van dit moment.
Een bijzondere prestatie voor een karikaturale strip. De meeste hardlopers in de stripwinkels zijn realistische strips. Daarmee hebben De Blauwbloezen zich een plaatsje op de eretribune der komische strips weten te verwerven naast Asterix en Dirkjan. We hebben het dan wel over de Nederlandse stripwinkels; bij onze zuiderburen zijn Kiekeboe(s), Jommeke en Suske & Wiske nog altijd niet te verslaan.
Wat zou het kantelpunt zijn waarop een goede strip omslaat in productiewerk? Asterix hield het eigenlijk maar 24 albums vol, Dirkjan kende mindere delen, maar blijft bij vlagen nog steeds geniaal, maar de Blauwbloezen gaan al 59 albums mee zonder een spoor van slijtage.
Scenarist Raoul Cauvin – die toch ook echt de nodige rommel aflevert – weet steeds opnieuw een leuk uitgangspunt te bedenken voor het sympathiekste duo dat de Amerikaanse burgeroorlog voortbracht. En zoals altijd wortelt het verhaal ook nu weer in de historie.


Dominee William N. Pendleton heeft echt bestaan en 'schoolde' zich tijdens de oorlog om van episcopaal priester tot kapitein van het Zuidelijke leger. Hij voerde het bevel over een batterij van vier kanonnen die in de volksmond de Vier Evangelisten genoemd werden omdat Pendleton ze vernoemde naar de vier Evangelisten uit de bijbel. De dood en het verderf dat Mattheus, Marcus, Lucas en Johannes onder de blauwbloezen zaaide verantwoordde Pendleton op pragmatische wijze: Voor elke aanval bad hij tot God opdat die zich zou ontfermen over de zielen van diegene wiens lichamen door Pendleton's kanonnen werden verwoest.
God zal het er druk mee hebben gehad, want de Vier Evangelisten richten in dit album grote schade aan onder de collega's van korporaal Blutch en sergeant Chesterfield. Zoveel schade dat de legerleiding tot de conclusie komt dat er straks nog maar een paar militairen fit genoeg voor actie zullen zijn: zijzelf!
Dat kan niet de bedoeling zijn van oorlogvoeren en dus worden Blutch en Chesterfield er op uit gestuurd om poolshoogte te nemen bij Pendleton.
Vermomd als geestelijke en dorpsgek trekken ze voor de zoveelste keer het gevaar tegemoet.
Blutch stribbelt zoals gewoonlijk eerst wat tegen, maar gaat dan zo op in zijn rol als dorpsgek dat Chesterfield zich af begint te vragen of het hem niet écht in z'n bol geslagen is...

Dit avontuur wordt na een erg leuke en onderhoudende start wellicht wat al te snel naar een oplossing geschreven, maar dat is het enige dat er op aan te merken is. Willy Lambil's tekenstijl staat al jaren stil, maar blijft op een constant hoog niveau. Aangenaam voor het oog en heel effectief, is hij eigenlijk niet een onderschatte tekenaar?
Cauvin blijft maar inspiratie putten uit de voortdurende strijd tussen Blutch, Chesterfield en niet te vergeten Stark.
Die bestijgt in dit deel het paard van Blutch, met alle gevolgen van dien...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!