Recensie Nestor Burma 10 Het eenbenige skelet
door Leo Malet & Nicolas Barral

Striptekenaar Nicolas Barral tekende eerder twee delen van de Blake & Mortimer-parodie De avonturen van Philip & Francis. Daarbij gaf hij er blijk van de figuren en de wereld van Edgar P. Jacobs goed in de vingers te hebben terwijl hij er toch een andere draai aan wist te geven. Ik heb regelmatig klanten in de winkel gehad die aangaven dat het tekenwerk van de laatste Blake & Mortimer hen niet zo aanstond, terwijl ze een parodie van Barral stonden in te kijken...
Het verraste me dat Barral zich nu geworpen heeft op de strip Nestor Burma, in navolging van Jacques Tardi. Nestor Burma werd al drie delen geleden overgenomen door tekenaar Emmanuel Moynot.
Die deed dat niet onaardig, maar de tekeningen van Barral sluiten veel beter aan bij het grafische werk van Tardi dan die van Moynot. Niemand zou het je kwalijk nemen als je dacht dat Tardi dit 10e album zélf getekend had...

Als Nestor met zijn secretaresse Helene op pad gaat om een bijzonder vage zaak te onderzoeken verwijt ze hem zijn ongezonde nieuwsgierigheid. Hij zou er beter aan doen de opdrachtgever – die Nestor én de lezer nauwelijks duidelijk weet te maken wat nou eigenlijk het probleem is – het bos in te sturen.
Burma laat zich niet vermurwen.
Helene concludeert daarop dat hij gehecht is geraakt aan de dreun op zijn schedel die tijdens elk van zijn onderzoeken onmisbaar en onvermijdelijk lijkt.
Het is een goed voorbeeld van de typische manier waarop Leo Malet zijn detectives schrijft.
Vol humor en zwaar leunend op de komisch/treurige gelatenheid waarmee de hoofdfiguren hun lot ondergaan.
Ook het scenario van Het eenbenige skelet is weer op een bepaalde manier onnavolgbaar.
Als de zaak opgelost lijkt neemt Nestor Burma daar geen genoegen mee en speurt verder. Uiteindelijk weet hij alle eindjes aan elkaar te knopen, maar meer voor zichzelf dan voor de lezer, die het overzicht tegen die tijd waarschijnlijk kwijt is.
De Nestor Burma-detectives van Leo Malet moeten het niet hebben van de logica en het geweldige plot. Sfeer is veel belangrijker en daarom was zijn samenwerking met Tardi zo goed. Die wist Malet's Parijs tot leven te brengen op een bijzonder sfeervolle manier.
Hoewel Barral's gebouwen en straattonelen niet kunnen tippen aan die van Tardi komt hij met de figuren heel erg dicht in de buurt van zijn grote voorganger. Terugkijkend vanuit Barral's werk zie je nu wat er ontbrak aan de delen die Moynot maakte.
Er dringt zich nog een besef op: Al lees je het niet direct af aan Tardi's tekeningen; door de connectie Blake & Mortimer-Tardi die Barral hier maakt besef je je opeens hoezeer Tardi schatplichtig is aan Edgar P. Jacobs...

(HH)