Recensie De glimlach van Mao
door Michel Constant & Jean-Luc Cornette

Voor Nederlandse stripliefhebbers is de tweetaligheid van België een godsgeschenk.
Franstalige strips waren in het Franse deel van België gewoon te koop, maar men kon er in het Vlaamse gedeelte weinig mee. Veel grote stripuitgeverijen besloten daarom een Nederlandstalige tak op te zetten en daar zowel de Vlaamse als de Nederlandse markt mee te bedienen.
Zonder de Belgische verdeeldheid waren er in Nederland niet zoveel strips uitgegeven en was de Nederlandse stripwinkel een nóg grotere zeldzaamheid geweest dan die nu al is.
Voor al het overige is de tweedeling in België natuurlijk een rampzalig gegeven.
Hoe houd je een land bij elkaar waarvan de inwoners elkaar soms niet eens kunnen verstáán?
In de Belgische politiek hoor je de laatste jaren dan ook steeds meer de roep om België te splitsen.
De gevolgen zouden niet te overzien zijn.
Stripschrijver Jean-Luc Cornette besloot er zijn fantasie op los te laten.

In De glimlach van Mao is België gesplitst in een Waals en een Vlaams deel.
Om de politiek situatie te schetsen die zou kunnen ontstaan plundert Cornette de politieke wereldgeschiedenis.
De glimlach van Mao bevat Nationaal-socialistische kenmerken (de Hitlerjugend-achtige padvindersgroep van hoofdpersonen Ludmilla, Manon en Aurelie), Chinese kenmerken (de president van Wallonië koopt het stoffelijk overschot van Mao voor het nationale museum) en Oost-Duitse kenmerken (de geheime dienst dwingt gevangenen om voor hen te spioneren).
Het levert een ratjetoe aan politieke richtingen op die misschien hadden gewerkt bij een fictief land, maar niet in verband met het ons zo bekende België.
De tekeningen van Michel Constant zijn niet onaardig, maar het geheel blijft een Suske & Wiske-sfeer uitstralen. Wat hadden de makers voor ogen? Een jeugdstrip of volwassen politieke aanklacht? Mij wordt het niet duidelijk.
Aan het eind van het verhaal knoopt Cornette de verhaallijnen van de verschillenden (jonge) hoofdfiguren netjes en toch enigszins verrassend aan elkaar, maar deze lezer heeft dan inmiddels alle belangstelling voor hetgeen Cornette te vertellen heeft verloren...

(HH)