Recensie Heer der dolende zielen 1 t/m 4
door Matthieu Bonhomme & Fabien Vehlmann

De Heer der dolende zielen is de bijnaam van Jean-Baptiste Poulain. Volgens de legenden is 'de Heer van de Anaons' in staat de demonen en geesten van het rijk der dolende zielen – Anaon – te trotseren. Dan denk je aan een geweldenaar, een magiër van formaat. Niets is minder waar: Poulain is een gewone jongeman, die hooguit afwijkt van andere mensen door zijn meer dan normale belangstelling voor boeken.
Hij begint zijn loopbaan als stripfiguur in deze vierdelige reeks heel normaal.
Poulain wordt aangenomen als huisonderwijzer voor Nolwen, de zoon van de Baron. Op het eiland Brac zit de schrik voor deze beruchte Baron, bijgenaamd 'De menseneter', er duchtig in.
Als Poulain de man ontmoet lijken hem alle verhalen rond diens wandaden nogal overdreven.
Nog diezelfde avond bereikt hen het onthutsende nieuws dat Nolwen dood is, vermoord...
Er zit voor Poulain weinig anders op dan maar weer naar de vaste wal te vertrekken, ware het niet dat er pas over een maand weer een boot de overtocht zal maken. Poulain zit vast op het eiland Brac. Tijdens zijn zwerftochten over het eiland doet hij verrassende en verontrustende ontdekkingen...

In het tweede deel De zwarte madonna raakt hij verzeild in het dorpje Puy-Marie waar elk jaar weer tijdens de kerstnacht bij het altaar van de zwarte madonna een verminkt lijk van een plaatselijke deerne gevonden wordt. Kerstnacht nadert en Poulain stort zich op het ontmaskeren van de moordenaar. Het derde deel De voorzienigheid handelt rond het thema van De Vliegende Hollander en Poulain komt voor een bijzonder moeilijke beslissing te staan waar hij nog nachten van wakker zal liggen. Deel vier Het beest is een verhaal rond een enorm monster dat een groot aantal bergdorpen terroriseert.
De delen laten zich afzonderlijk lezen, en volgen eenzelfde patroon. Poulain komt toevallig aan, wordt aangetrokken door het mysterie en lost 't uiteindelijk op. Het knappe zit 'm dan ook niet zozeer in het verhaaltje dat scenarist Vehlmann vertelt, maar in hóe hij het vertelt.
Naarmate de serie vordert wordt de strip duisterder. In het laatste deel Het beest bijvoorbeeld is de jacht op het monster – hoewel gewaagd en spannend – slechts een onderdeel van het verhaal. Meer nog gaat het om de angsten van de betrokkenen. Niet de angst voor het monster, maar de angst die van binnen zit, daar waar de hoofdpersonen door hun leven getekend zijn...
Ook qua tekeningen wordt het alleen maar beter! Bonhomme tekent trefzeker nevelige eilanden, winterse wouden, en woeste berglandschappen, maar ook met knusse herbergen en majestueuze zeilschepen kan hij prima uit de voeten. Hij weet met zijn tekeningen minstens zoveel spanning op te roepen als Vehlmann met zijn – in kalm tempo vertelde – teksten. Zo tekent Bonhomme dreigende slagschaduwen op de gezichten van zijn getergde helden (zie boven) en het donkerste bomenbos dat ik ooit in een strip zag (zie onder).

Ik begon aan deze reeks met Esteban de walvisvaarder – die andere strip van tekenaar Matthieu Bonhomme – in gedachten. Als snel bleek Heer der dolende zielen een heel ander soort strip.
Is Esteban een jeugdstrip: Heer der dolende zielen is vele malen duisterder, schokkend zelfs.
Fabien Vehlmann (Green Manor, Alleen, Robbedoes & Kwabbernoot) schept een spookachtig sfeertje, een detective met bovennatuurlijke elementen.
Net als Esteban verwijst deze oudere strip van Bonhomme naar oude volksverhalen, bijgeloof, sagen & legendes. Vehlmann kruipt in de huid van de oude barden en de verhalenvertellers (waarvan er één opduikt in het eerste album).
Poulain blijft te midden van dit alles een vrij normale – zij het doortastende – figuur en daarmee weet Vehlmann zijn verhalen geloofwaardig te houden zonder zich te verliezen in ongebreidelde fantasie.
Een al wat oudere, maar boeiende strip die ten onrechte al geruime tijd ongelezen op de plank stond in mijn stripkast...

(HH)