Recensie Monsieur Bermutier
door Maarten Vande Wiele naar Guy de Maupassant

Maarten Vande Wiele is een eigengereide striptekenaar die doet waar hij zin in heeft.
Die indruk krijg ik in elk geval. Zijn nieuwste album Monsieur Bermutier is namelijk heel anders van toon dan zijn voorgaande 'grote' werk I love/ I hate Paris en ook zijn tekenstijl is totaal anders. Je denkt in eerste instantie eerder een stripalbum van Brecht Evens (Ergens waar je niet wilt zijn, De liefhebbers) of Judith Vanistendael (Toen David zijn stem verloor) in handen te hebben. Dat komt door de aquareltechniek waar Vande Wiele's sierlijke lijntekeningen plaats voor hebben moeten maken.
De striptekenaar kan met deze stijlwisseling (die overigens Evens en Vanistendael ook doormaakten) zijn lezers tegen zich in het harnas jagen, en eerst was ik er niet zo zeker van dat het hier een verbetering betrof, maar je kunt het lef, de gedrevenheid en de experimenteerdrang van deze jonge stripmakers eigenlijk alleen maar loven.
Meer dan dat: De experimenten slagen, want ook met de verfdoos weet Vande Wiele een overtuigende en visueel aantrekkelijke tekenstijl te bereiken.
Knap.

Het verhaal (de verhalen) heeft hij geleend van Guy de Maupassant. Maarten verstript in deze bundeling vijf van diens Monsieur Bermutier-verhalen, een onkreukbare onderzoeksrechter. Het zijn vreemde vertelsels. Detectiveverhalen zonder echt speurwerk, soms zelfs zonder einde of oplossing.
Van het cynische, beau-monde toontje van het Paris-tweeluik is in dit boek niets terug te vinden. Vande Wiele slaat echt een compleet nieuw pad in.
Aanvankelijk lijken de verhalen rond Bermutier wat oppervlakkig. Dankzij een een grove pagina-indeling van maximaal vier plaatjes per plaat race je nogal door het album heen en steeds weer vroeg ik me af: Waar wil de schrijver/bewerker heen?
Waarom vond hij deze verhalen zo bijzonder dat hij dacht: daar wil ik een stripbewerking van maken...
Eigenlijk pas bij het vijfde verhaal Een dagboek begreep ik waar het Vande Wiele om te doen was. Het hakt er – ook vandaag de dag nog – stevig in en geeft de overige verhalen een kader om in tot bloei te komen.
Het schokkende van deze verhalen valt anno 2013 misschien wat minder op nu onze wereld sufgebeukt is door geweld en misdaad, maar in de tijd van De Maupassant moeten dit soort verhalen – dunkt me – ophef veroorzaakt hebben...
De Maupassant schreef voornamelijk korte verhalen.
'Er is geen enkele ondeugd waar hij niet over geschreven heeft' staat er op de binnenflap, 'Op het eind van zijn leven was angst een motief dat steeds frequenter in zijn werk voorkwam.'
'Niets alles is wat het lijkt' vermeldt de achterflap.
Dat geldt ook voor dit album waarin de auteur er ook nog eens in slaagt de korte verhalen zo te verbinden dat er een groter geheel ontstaat.
Leg het niet halverwege terzijde, het venijn zit 'm in de staart!

(HH)