Recensie De vierde kracht
1: Paramentaal en
2: Moord op Antiplona
3: De groene hel
door Juan Gimenez

Met een vriend van me heb ik regelmatig discussies over strips en films. Niet omdat we zo van smaak verschillen; Integendeel, ik ken niemand wiens smaak zo overeenkomt met de mijne. Wel omdat we op een totaal andere manier de culturele uitspattingen bekijken.
Van hem heb ik geleerd dat je een film of boek niet altijd op het verhaal hoeft te beoordelen. Hij houdt er van zich te verliezen in mooie plaatjes, een sfeer of een fantasiewereld en soms doet het verhaal er dan helemaal niet meer toe.
Wie ook zo strips kan lezen kan ik De vierde kracht van harte aanbevelen.

Dit project van tekenaar Gimenez – die in Nederland doorbrak met De Metabaronnen op scenario van de grote Jodorowsky – staat al enige tijd in de steigers. Uitgeverij Talent – inmiddels al lang ter ziele – gaf het eerste deel in Nederland in 1997 uit onder de titel De vierde macht. Daar bleef het bij, al verschenen er in Frankrijk nog drie delen meer. Uitgeverij Medusa pakt nu de draad op, lekker vlot, want ze zijn alweer bij deel 3...

Gimenez op eigen kracht; is dat wat?
Dat hangt een beetje van je insteek af...
Wie een gedegen verhaal verwacht á la De Metabaronnen komt bedrogen uit.
Grafisch gezien bevindt De vierde kracht zich duidelijk in het zelfde universum als de Metabaronnen. Gimenez' hoofdpersonen zijn behangen met implantaten en ook hier weet hij organisch vlees en koud staal op knappe wijze met elkaar te verenigen. De special effects zijn dik in orde en de lezer wandelt een poosje in een futuristische wereld rond die zijn gelijke (in de stripwereld) niet kent.
Met zijn wat fletse kleuren weet Gimenez uit het niets een kille wereld tevoorschijn te toveren, waar toch op de één of andere manier wat warmte vanaf straalt.
Het scenario lijkt ook uit het niets te komen... en niet echt ergens naartoe te gaan.
Na anderhalf album vol mooie plaatjes heb ik nog steeds geen idee waar dit allemaal toe leiden zal.
Er zit wel een plotje in hoor: machthebbers, superwapen, vrijwilligers die zich niet helemaal vrijwillig hebben gemeld voor het project en terecht een beetje boos worden maar veel om hakken heeft 't niet.
Het is duidelijk: Gimenez heeft niet het verteltalent van Jodorowsky. Bij lange na niet.
Het lijkt hem niet te deren, je krijgt de indruk dat hij tekent voor zijn eigen plezier en dat is nooit verkeerd. Hij huppelt van ontploffing naar ontploffing en van ruimteschip naar ruimteschip.
Vroeger zou ik deze reeks om de verhalen wellicht neergesabeld hebben, maar nu zou ik het anders willen stellen: Wie in staat is onbekommerd met Gimenez mee te hobbelen kan zich met De vierde kracht lekker een paar uur op een andere planeet wanen...

(HH)