Recensie Tom Carbon 1 t/m 7
door Luc Cromheecke & Laurent Letzer

Uitgeverij Strip2000 is de derde uitgever op rij die Tom Carbon van Cromheecke & Letzer op de markt brengt. Na vier albums van Dupuis vervolledigde Beedee de reeks met al het niet door Dupuis uitgegeven materiaal.
Strip2000 herdrukt nu de complete Tom Carbon in 7 delen, waarvan het vierde deel het zojuist uitgebrachte sluitstuk vormt.
Waarom?
Wat is er zo speciaal aan Tom Carbon?
Ik heb me in het verleden wel eens gewaagd aan een album van Taco Zip (vanwege de zielsverwantschap die er zou zijn met Heinz) en besloot het daar maar bij te laten.
Niet mijn kopje thee...

Nieuwsgierig geworden besluit ik toch maar eens een Tom Carbon te lezen, als het met zoveel enthousiasme steeds maar weer herdrukt wordt, dan zou het wel eens de moeite waard kunnen zijn.
En jawel hoor!
Met Tom Carbon heb ik een Oom Wim 2.0 in huis gehaald, die echter zijn feiten niet uit de Encyclopædia Britannica haalt maar simpelweg uit z'n duim zuigt! In de eerste afleveringen van deze oorspronkelijk in het weekblad Robbedoes gepubliceerde verhalen verlicht Carbon namelijk de geest van zijn neefje met maffe verhalen over de oorsprong van de croissants, hoe blanke striptekenaars de blues leren spelen en Het mysterie van Paaseiland.
De tekeningen van Luc Cromheecke zijn aanvankelijk nog wat onbeholpen, maar hij vindt al gauw zijn stijl. Die past trouwens prima in Robbedoes, want ze is geïnspireerd op de klassieke Robbedoesstrips, maar dan lekker los. Cromheecke heeft slechts een paar lijntjes nodig om heel komische dingen op papier zetten.
Letzer's verhalen zitten vol humor en vreemde invallen.
Het is duidelijk dat de plotjes al ouwehoerend tot stand kwamen:
-Een valse baard plak je aan met bisonkit, dus dat mondt natuurlijk uit in een westernverhaal.
-IJs is er op Antarctica zat, dus is het logisch dat de ijsblokjes dáár vandaan komen. Tevens te verklaren, maar minder netjes, is dat de fabrikant van ijsblokjes schandalig misbruikt maakt van de goedkope werknemers die daar in grote getale anders toch maar rond lopen te lummelen.
-Als er een Koene Ridder is, waarom dan geen Koele Ridder? En diens wereld is – logisch – te betreden via de deur van je koelkast.
En zo gaan Letzer en Cromheecke nog wel even voort.
Tom Carbon valt vooral positief op door de ongebreidelde fantasie waarmee de auteurs hun verhalen vertellen. Niets is te dol, maar toch blijft het allemaal leuk zonder te vervallen tot echt geneuzel. Dat geldt tenminste voor de eerste vijf delen. Deel 6 is een lang science-fictionverhaal waarin de auteurs lang niet de kwaliteit halen die ze in de eerste vijf delen boden. Deel 7 is een in potlood geschetst en naderhand zeer ruw ingekleurd werkstuk dat Cromheecke alleen maakte toen de strip door de uitgever gecancelled werd. Niet de moeite waard qua tekeningen en zeker niet wat 't verhaal betreft.

Maar de eerste vijf delen blijven overeind en zijn geschikt voor jongere lezers, maar vooral voor oudere lezers die jong gebleven zijn.
Humoristisch, fantasievol en vindingrijk, zonder scherpe randjes, maar wel anarchistisch in zijn benadering. Kortom: Eén van de leukste humorstrips die ik de laatste jaren las, en eentje die ruim twintig jaar nadat ze geschreven en getekend werd nog steeds recht overeind staat...
De herkansing meer dan waard!

(HH)