Recensie Snow White 1 HC Spiegeltje, spiegeltje...
door L'Hermenier & Looky

Het spijt me voor de vele fantasy-liefhebbers die hoopvol onze site bezoeken en te midden van onze honderden recensies bijna tevergeefs zoeken naar recensies van fantasy-strips.
Dat is niet echt mijn genre en dat is een smaakdingetje, geen waardeoordeel. Hoe zou het dat ook kunnen zijn, veel van de jaarlijks verschijnende strips behoren tot het fantasy-genre en daar zitten ongetwijfeld heel goede – en populaire – strips bij.
Zo nu en dan waag ik me echter toch eens buiten de platgetreden paden; dan is er iets aan een titel dat me aanspreekt of nieuwsgierig maakt.
Zo ook met Snow white.
Het feit dat dit album – duidelijk behorend in de categorie fantasy, dat zie je al als je het oppervlakkig doorbladert – me aanspreekt komt doordat het hier een bewerking van een bekend sprookje betreft. Dan word ik toch nieuwsgierig wat ze d'r van gemaakt hebben.
Laat ik beginnen met te vertellen dat dit 'sprookje' in de handen van L'Hermenier en Looky totáál anders uitpakt dan in die van Walt Disney!
Alle knuffeligheid is er uit verdwenen. Zelfs Disney's slechtste slechterik – de koningin – steekt vriendelijk af bij de figuren die deze stripbewerking bevolken.
Vrolijke kleuren tref je in de album vrijwel niet aan en de enige vogels die er in rondvliegen zijn geen lieve meesjes die vrolijk dansen met Sneeuwwitje, maar onguur uitziende zwarte raven die het nationale vredessymbool de duif – letterlijk – rauw lusten. Helemaal schokkend zijn de zeven dwergen. Weg is alle onschuld, de stunteligheid en het vertederende gedrag van de 7 knuffeldwergen uit de Disneyfilm. De dwergen in deze strip zijn dwerg-kannibalen en het scheelt een haar of ze hadden Sneeuwwitje opgepeuzeld!

De duistere en wat vlekkerige tekeningen van Looky passen uitstekend bij de sfeer die scenarist L'Hermenier oproept. Hij hutselt de ingrediënten van het klassieke sprookje op een fijne manier door elkaar en herinterpreteert ze. Hij doet méér dan dat: hij voegt er wat aan toe. Het levert een verhaal op dat alles in een nieuw daglicht stelt, al is er op zich weinig daglicht te bespeuren in deze hervertelling.
De rol van Sneewwitje zelf raakt in dit geheel wat ondergesneeuwd, dat vind ik het enige minpunt aan het scenario. Te midden van al dat donkere kwaad had een nóg wittere prinses meer indruk kunnen maken.
Ik vond deze sprookjesbewerking niet zo goed als de bewerking die Andre Houot maakte van De rattenvanger van Hamelen, maar zeker de moeite waard. En voor wie dol is op fantasy-strips is 't helemaal in orde.
Lijkt me...

(HH)