Recensie Black Crow
1: De bloedheuvel,
2: De vervloekte schat &
3:De boom met de Hollanders
door Jean-Yves Delitte

Black Crow – geboren Samuel Prescott – is een kaper van half Engelse, half Irokeze komaf. Om dat te onderstrepen draagt hij altijd een forse veeg blauwe verf op zijn gezicht.
Een kaper is een soort piraat, maar geen echte. Pas als een kaper zónder kaperbrief aan het overvallen van schepen begint is hij een zeerover en overtreedt hij de wet. Met kaperbrief is een kaper gewoon in dienst van zijn regering.
Prescott is een kolonist die trouw is aan de kroon, maar het personeel van die kroon blijkt niet altijd even goed te vertrouwen. Commodore Howe bijvoorbeeld doet beloftes zonder de intentie te hebben die na te gaan komen. Dat levert problemen op als hij Black Crow opdraagt te gaan roven zonder kaperbrief. Howe zegt geen keus te hebben, wil hij een diplomatiek conflict uit de weg gaan...

Het eerste deel De bloedheuvel van deze tot nog toe drie delen tellende reeks overtuigde me qua verhaal niet helemaal, al is het zeker niet slecht. Jean-Yves Delitte vaart hier helemaal op eigen kracht en hoewel hij dat eerder vrij goed deed (Neptunus, De Nieuwe Tsaren) en enkele malen zelfs zeer geslaagd (U-boot, Belem) uit de hoek wist te komen, houdt het bij Black Crow niet over.
Black Crow is best een interessant personage, met een verleden dat Delitte slechts mondjesmaat uit de doeken doet en waarmee hij de lezer prima zou kunnen blijven boeien. Ook de inventiviteit en de krijgslisten van Black Crow zijn onderhoudend genoeg, maar op de één of andere manier heeft De bloedheuvel het nét niet.

De hoop dat het bij een tweede verhaal allemaal wat beter uit de verf zal komen slaat Delitte rigoureus de grond in met een tweeluik over een onvrijwillige reis naar Afrika: De vervloekte schat en De boom van de Hollanders.
De Belg Van Steenvoorde heeft de stuurman Jack van Black Crow's schip The Revenge gevangen genomen. De Belg dwingt Black Crow hem en zijn twee dochters naar Afrika te brengen alwaar zij op zoek zullen gaan naar een schat. Weigert Crow, dan is het einde oefening voor Jack...
Het begint aardig, maar al snel gaat het helemaal mis.
Delitte probeert een wat mager scheepvaart-annex-jacht-op-de-schat-verhaal op te leuken met een verdwenen beschaving waarmee hij zich als scenarist alleen maar belachelijk maakt.
Jammer, want het tekenwerk is weer dik in orde en vrijwel niemand kan zo mooi zeilschepen tekenen als hij...
Volgende keer toch maar weer eens een scenarist in de arm nemen...

(HH)