Recensie The Zumbies 1
door CDM & Lindingre

Het Franse stripblad Fluide glacial stond een tijdje te boek als het meest vrije en meest volwassen stripblad ooit. Dat was in een tijd dat het nog indruk maakte als je tegen de heilige huisjes aanschopte. Grootmeesters van de satirische strip als Gotlib, Binet, Boucq en Franquin (in diens Zwartkijken-periode) maakten er goede sier mee, maar vrijwel alle in het Nederland uitgegeven Fluide Glacial-albums (uitgeverij Yendor) eindigden hun loopbaan bij De Slegte...
Sommige daarvan hebben de tand des tijds heel goed doorstaan, maar veel van het Fluide Glacial-werk doet toch wat gedateerd – en zelfs gefrustreerd – aan. Er hangt een typisch jaren zeventig-luchtje aan.
Toch bestaat Fluide Glacial nog steeds en zo af en toe bereikt ons in Nederland een bericht uit dat door satirici bevolkte stripland. Uitgeverij Casterman riep zelfs enige tijd geleden met haar imprint Glad IJs een heuse eigen collectie van (moderne) Fluide Glacial-strips in het leven.
De jongste loot aan deze stam is het album The Zumbies van tekenaar Julien CDM en tekstschijver Lindingre.
Is zo'n strip anno 2013 nog relevant?
Laat ik beginnen met de tekeningen: die zijn briljant! Soms is het lastig in een stripalbum een representatief plaatje te vinden om bij onze recensie te zetten, maar bij dit album was het juist lastig omdat er zoveel potentiële kandidaten moesten afvallen! Julien CDM levert het ene pareltje na 't andere af en weet – ondanks overvolle plaatjes – zijn tekeningen toch heel helder te houden.
Zijn lijnvoerig is prachtig en zijn overdrijving precies goed.
Dit is wat Robbedoes had kunnen zijn als hij ten prooi was gevallen aan slechte vrienden. Dit krijg je als je G.Raf Zerk door een tube-screamer haalt.
Ook de inkleuring is stemmig, al zit er – naast groenig-blauw en rood (BLOED!) – niet veel kleur in de strip. Het rasterpuntje maakt 't helemaal af...

Het is bijna jammer dat Julien CDM zijn talent gebruikt voor het illustreren van zo'n dwaas verhaal, want The Zumbies is een over the top karikaturale horror-rock strip.
Door een fout in de 'medicatie' overlijden alle vier de leden van de veelbelovende popgroep The Sugar Dolls.
Einde verhaal?
Nee, begin verhaal!
Ze klauteren uit hun graven en blijken als ondoden nog prima in staat een potje muziek te maken. Niet langer in het genre van The Sugar Dolls, maar wel als ware navolgers van The Cramps. Gitarist Johnny & Dee Dee zijn weggelopen uit The Ramones en zangeres Deborah is een zwartharige Blondie. Aan het eind van de strip komt godfather van het horrorpop subgenre Screaming Jay Hawkins nog een potje meezingen. In de vorm van een ecto-plasma, uiteraard.
Naast veel gedoe met obscure muziek en het uitgebreid in beeld brengen van gruwelijke taferelen als het opeten van de pizzabezorger in plaats van de pizza kent dit eerste deel van The Zumbies nog een plotje waarin de cultus van De Geconfedereerde Rockers strijdt tegen de Christelijke kerk.
Dat deel van het verhaal ruikt naar schoppen tegen heilige huisjes die allang niet meer overeind staan en is ronduit kinderachtig.
Eigenlijk is de rest van het plot nauwelijks beter, want wat Lindingre hier vertelt slaat allemaal nergens op. Geinige onzin om je hooguit een half uurtje mee te vermaken, maar naar de tekeningen kun je blijven kijken...

(HH)