Recensie Michel Vaillant II 01 In de naam van de zoon
door Bourgne, Beneteau, Graton & Lapiere

Michel Vaillant begint aan een tweede jeugd. Letterlijk een tweede jeugd, want de reeks is 'geboren' in 1957 en dus al 55 jaar oud. Michel zélf zou ondertussen tegen de vijfenzeventig moeten lopen...
Zo oud is de herintredende autocoureur in het eerste deel van de tweede reeks nog niet, maar de auteurs hebben gelukkig niet de fout gemaakt hem de eeuwige jeugd mee te geven. Michel is aan de verkeerde kant van de veertig, getrouwd en heeft een zoon: Patrick. Die niet wil deugen!
Terwijl Michel zich voorbereidt om een nieuwe start in de racerij te maken – hetgeen al lastig genoeg is met de crisis die de autobrache teistert en een vader die steeds eigenwijzer wordt en weigert aan een elektrische motor te werken – loopt Patrick weg van het internaat waar hij geacht wordt te studeren.
Het maakt het er voor Michel niet gemakkelijker op zich te concentreren op een race die de Vaillants én hun auto's weer op de kaart moet zetten...

Het lijkt er op dat dit 'tweede seizoen' van Michel Vaillant de zaken een stuk serieuzer aanpakt dan dat met de eerste reeks gebeurde. Hipper, moderner, eigentijdser.
Dat geldt ook voor de tekeningen. Graton's tekenstijl was in de eerste albums (die momenteel herdrukt worden met harde kaften) nog vrij soepel, maar werden gaandeweg stijver en stijver.
De auto's mochten dan levensecht getekend zijn: de personen gingen steeds meer op auto's lijken met hun vierkante koppen!
De personages die Marc Bourgne (Frank Lincoln) in In de naam van de zoon neerzet zijn een stuk levendiger dan die van Graton zelf en sluiten beter aan bij tegenwoordig populaire strips als Lady S., Wayne Shelton en Gil St. Andre.
Als ik het goed begrijp worden de auto's in dit album getekend door een andere tekenaar: Benjamin Beneteau, en daar ben ik minder gelukkig mee. De details zullen ongetwijfeld kloppen (al kan ik dat als leek niet beoordelen), maar de tekeningen zijn zo dood als een pier. Ze doen me denken aan de latere delen van De Partners: Technisch tot in de puntjes verzorgd, maar schwung – ho maar!
Wat erger is: Waar de twee stijlen samenkomen werkt dat zelfs storend...

Kortom: Het scenario van Lapiere valt me enorm mee, net als de tekeningen van Bourgne en met In de naam van de zoon gaat een hernieuwde Michel Vaillant-reeks best goed van start.
Ik vrees echter dat de echte Michel Vaillant-verzamelaars helemaal niet zitten te wachten op modernere tekeningen. Bourgne tekende eerder de laatste delen van de serie Roodbaard en kreeg daar veel kritiek op. Voor 'ouderwetse' heldenstrips als Roodbaard en Michel Vaillant zijn z'n tekeningen helaas veel te sexy...

(HH)