Recensie Midgard 1 De aan van / De inval en 2 Onderweg
door Steven Dupre

Thorgal is een strip met zoveel inhoud dat ze er zonder de serie geweld aan te doen gemakkelijk een serie spin-offs aan kunnen ophangen. Drie Thorgals zullen er dit jaar nog gaan verschijnen in november & december 2012, en voor februari 2013 staat al weer een nieuwe spin-off gepland, over de jeugd van Thorgal.
En dan is er nog dat bastaardkind van de serie Thorgal: Midgard. Deze strip van Steven Dupré heeft niets te maken met het geesteskind van Rosinski & Van Hamme, behalve het feit dat Dupré tijdens het lezen ervan op het idee kwam van zijn eigen geesteskind Midgard. Dupré in zijn voorwoord: 'Zo merkte ik zelf enige jaren geleden na het lezen van een niet nader te noemen strip dat een combinatie van vikingen en bewoners van andere planeten ruim genoeg stof oplevert voor een boeiende saga.'
En inderdaad. De draai die Dupré geeft aan het Thorgal-gegeven is heel anders dan die van Van Hamme, maar levert evenzeer een goede strip op. Wel een heel andere dan die over de viking die liever bij zijn vrouw en kinderen thuis zou zitten dan steeds maar weer avonturen te moeten beleven, deze gaat over een groep plunderende vikingen met tegenslag. En over een blauw mannetje van een andere planeet met tegenslag. Het eerste deel De aanval/De inval van Midgard is kopstaand. Dat wil zeggen, je kunt aan beide kanten van het boek beginnen te lezen en het heeft dus feitelijk twéé voorkanten en geen achterkant. In het midden komen beide verhalen – letterlijk – bij elkaar en het maakt niet uit aan welke kant je begint...
In het tweede deel Onderweg volgen we de verdere avonturen van de groep vikingen die zich over Oon – het blauwe mannetje – hebben ontfermd en die van de viking Snorri die – alweer letterlijk – de boot gemist heeft. Of liever: de drakkar. Hij probeert een lastige bedelknaapje af te schudden, maar als die wat veelbelovend initiatief toont besluit hij hem 'maar te houden'.
Het knappe aan Dupré's strip is de parallelle manier van vertellen, zowel in dat eerste dubbele deel, als in het tweede, waarin de vikinghoofdman tot een soortgelijke beslissing komt betreffende Oon.

Midgard zal niet zo'n groot publiek aanspreken als Thorgal, al was 't alleen al vanwege het feit dat de strip in zwart-wit is uitgevoerd, maar zowel Dupre's verhaal als zijn tekeningen zijn zeer goed.
Met veel humor vertelt hij hoe twee totaal verschillende werelden elkaar ontmoeten en er het beste van maken...
Met Midgard overtreft Steven Dupré Thorgal natuurlijk niet.
Wel zijn eigen, eveneens geestige maar toch wat oppervlakkige, stripreeks Kaamelott.

(HH)