Recensie Esteban 2 Opgejaagd
door Matthieu Bonhomme



 

In het tweede deel van Esteban relativeert de kapitein van de walvisvaarder waarop Esteban aangemonsterd heeft het enige feit dat ik in het eerste deel wat wiebelig vond: Nadat de jonge Esteban een walvis harpoeneert staat de hele bemanning van het schip ineens aan zijn kant, terwijl hij daarvoor aan boord geen poot aan de grond kreeg! Het is alsof auteur Matthieu Bonhomme zich meteen op de eerste pagina verontschuldigt voor deze wat al te kinderlijke voorstelling van zaken:
'Nu is het wel genoeg geweest, we moeten ook niet overdrijven. Iedereen aan het werk!' zoals de kapitein van De Leviathan opmerkt.

 


In dit tweede deel bindt de eigenwijze kapitein de strijd aan met de door hem zo verafschuwde stoomschepen. De Leviathan zeilt op de wind, maar steeds meer walvisvaarders vertrouwen op machines voor hun aandrijving. Dat is de kapitein een doorn in het ene oog dat hij nog over heeft na een nogal onzachte aanvaring met een walvis. Hij besluit een essentieel onderdeel van een nabijgelegen stoomschip te stelen. Dat lukt, maar helaas voor hem is het onderdeel niet zo essentieel als hij dacht en zit het stoomschip hem alras te midden van de ijsschotsen op de hielen. Een oneerlijke strijd, die de Leviathan dan ook lijkt te gaan verliezen als ze vast komen te zitten in het ijs...

 

 

Esteban is een leuke avontuurlijke strip, gemaakt met het oog op de jongere lezer, maar ook voor volwassenen zeer goed te pruimen dankzij de mooie tekeningen en het sympathieke plot. Bonhomme weet heel goed het zeevaartsfeertje te treffen door zijn verhaal te larderen met zeemansverhalen en schipperslatijn.

 

 


(HH)