Recensie Uit de archieven van Willy Vandersteen
deel 6 t/m 10

Met het verschijnen van de tweede worp Uit de archieven van Willy Vandersteen-albums is de vraag waarom uitgever Adhemar alle verhalen niet gewoon in chronologische volgorde uitgeeft beantwoord: Ze hebben eerst de ingekleurde verhalen gedaan! Dat zijn er precies vijf en de rest van de verhalen in deze reeks zal vermoedelijk zwart-wit zijn. Deel zes t/m tien beslaan de periode 1946-1948 en laten een duidelijke groei zien. Als we het eerste verhaal van deze vijf (Marscommando's op aarde) met het laatste (De eerste maanraket) vergelijken valt niet alleen op dat beide SF-verhalen zijn (en dat voor een auteur die beweerde van science-fiction niets te weten); Vandersteen's tekenwerk is er ook zichtbaar op vooruit gegaan. De grootste ontwikkeling zit 'm echter in hoe Vandersteen zijn verhalen vertelt. Marscommando's op aarde leest bijzonder stroef. Van vloeiende actie is geen sprake. Vandersteen springt van plaatje naar plaatje, de meeste actie vindt plaats in de tekstblokken.
Dat is bij De eerste maanraket een flink stuk beter. Hier vertelt Vandersteen een verhaal dat – hoe knullig soms ook – de aandacht van de lezer wel vast weet te houden...
Laten we hopen dat die ontwikkeling zich voortzet in de rest van deze reeks, want er zijn volgens de achterflap nog steeds 'meerdere delen in voorbereiding'.

De verhalen in deze reeks komen niet voor niets 'uit de archieven', ze hebben weinig commerciële potentie. Toch is het goed dat de uitgever ze tevoorschijn gehaald heeft. Je ziet een jong auteur worstelen met het medium en tegen de grenzen oplopen. Het is niet voor niets dat Vandersteen uiteindelijk met Suske & Wiske zijn grootste succes behaalde en stopte met de 'realistische' verhalen. De verhalen zijn voor deze uitgave aangevuld met illustraties en korte strips die Vandersteen in zijn beginperiode maakte. Op zich een goed idee, maar echt interessant is dat materiaal niet.
Voor Vandersteen-liefhebbers zijn deze prachtig uitgegeven en met liefde samengestelde albums verplichte kost en ook de enigszins nostalgisch aangelegde striplezer kan er plezier aan beleven. Wie niets heeft met de strips van Vandersteen of met de eerste stapjes die de Europese strip zette, die moet er maar niet aan beginnen.

(HH)