Recensie De orde van Cicero 1 t/m 4 HC
door Gillon, Malka & Ponzio


 

De Nederlandse regering heeft weinig op met strips. Er staat nog altijd een voetnoot in de Nederlandse wet: Strips zouden slecht zijn voor de ontwikkeling van kinderen en het lezen ervan zou ontmoedigd moeten worden. Een aantal jaren geleden vroeg het Stripschap aan toenmalige minister van cultuur Eelco Brinkman of dat zo langzamerhand niet eens geschrapt kon worden. Brinkman vond dat het nog maar even zo moest blijven staan.
Jammer.
Wat politici maar niet door schijnen te hebben is dat striptekenaars modelburgers zijn, die perfect passen in de nieuwe beleidsplannen waardoor we allemaal minstens tot ons zevenenzestigste levensjaar dóór moeten werken. In alle bevolkingsgroepen hoor je werknemers jammeren over de pensioengerechtigde leeftijd. Twintigers gaan demonstrerend de straat op om de VUT veilig te stellen.
Striptekenaars zitten daar vrijwel nooit tussen.
Striptekenaars gaan niet met pensioen en zeker niet met de VUT. Die tekenen door tot ze er bij neervallen!
Zo ook Paul Gillon. Vijfentachtig is hij geworden en hij tekende door tot het echt niet meer kon. De orde van Cicero deel 3 is het laatste album dat hij afleverde en pas aan de laatste paar pagina's is te zien dat het echt niet meer ging...



Het verhaal was echter nog niet af en het is goed nieuws dat Jean-Michel Ponzio voor het vierde en laatste deel de fakkel heeft overgenomen van Gillon. De orde van Cicero is namelijk niet alleen de laatste strip waar Gillon aan werkte, maar tevens één van zijn beste.
Volwassen, serieus, boeiend en... goed getekend. Striptekenaars willen nog wel eens wat gemakkelijk worden naarmate ze ouder worden. Slordig zeg maar gerust. Of juist verstijven, wat de tekeningen ook niet ten goede komt. Nou was Gillon (Schipbreuk van de tijd, De laatste knusse zaal) altijd al een wat formele tekenaar, maar zijn tekeningen blijven tot het eind van een hoog niveau. Petje af voor Gillon!
Wat dat betreft is het werk van zijn opvolger Ponzio (Chimpansee syndroom, Genetiks) naar mijn smaak minder interessant. Met behulp van foto's lijkt deze zich door het vierde deel te worstelen. Hij slaagt er wel in de figuren herkenbaar over te nemen en het verhaal tot een goed einde te brengen.
Hoewel... goed...
Na een bijzonder sterke start zakt het advocaten-verhaal van scenarist Richard Malka in elkaar.
Het begon allemaal meer dan zeventig jaar geleden met de twee veelbelovende juristen. Nicolas de Veyrac en Rafhaël Steiner. Na hun afstuderen nemen ze het in de rechtbank tegen elkaar op. Steiner wint en dat kan De Veyrac niet verkroppen. Er worden smerige spelletjes gespeeld. Het is niet moeilijk om in 1938 de Steiners (joden immers) buiten spel te zetten... De vete zit diep en anno nu blijkt de erfgenaam van het Amerikaanse Steiner-imperium uit op de ondergang van een naar verhouding klein advocatenkantoor in Parijs. Dat van De Veyrac.
Met De orde van Cicero brengen Malka en Gillon een boeiende familiekroniek in trant van Meesters van de Gerst. Hier en daar is de hoeveelheid aan betrokken personen uit heden én verleden een lichte uitdaging voor de lezer, maar verder een prima strip. Tot en met deel drie tenminste.
Goed beschouwd is het vierde deel overbodig en had Ponzio zich beter aan andere taken kunnen wijden. Aan het eind van het derde deel lijkt het probleem dat in het eerste deel opgeworpen werd – na zeventig jaar – eindelijk opgelost. Richard Malka komt dan echter ineens met een 'nieuwe' hoofdrolspeler op de proppen, die een vierde album nodig maakt. Deze plotwending voegt weinig zinvols toe. Erger: het doet afbreuk aan de eerdere drie delen.
Maar goed, laat ik niet teveel mopperen. De orde van Cicero is keurig afgemaakt, de losse eindjes zijn aan elkaar geknoopt.
Dat heeft de zwanezang van Gillon wel verdiend...
Zo lang er strips als De orde van Cicero verschijnen voel ik als striprecensent niet de minste behoefte met pensioen te gaan.



(HH)