Recensie Spynest 1 - Missie 1: Birdwatchers
door Sala & Alliel

Hoewel James Bond door velen geassocieerd zal worden met film is hij toch echt geboren op papier. Ian Fleming, de geestelijke vader van 007, schreef in 1953 zijn eerste James Bond roman: Casino Royal. Hij publiceerde 14 boeken (waarvan twee postuum). Vanaf 1962 werd zijn personage pas echt wereldwijd bekend toen Sean Connory op het witte doek in de huid van 007 kroop.
Fleming baseerde zijn spionageboeken op zijn eigen ervaringen in de British Intelligence Service tijdens de Tweede Wereldoorlog en James Bond was een amalgaam van allerlei spooks die hij daar ter burele voorbij zag komen. Onze eigen prins Bernard, die in die tijd ook te Londen verbleef en werkte voor de geheime dienst, schijnt één van die inspiratiebron te zijn geweest!
En dat klinkt best geloofwaardig, want die hield – net als 007 – van mooie vrouwen, snelle auto's en van martini's, mits die geschud werden en niet geroerd.

Fleming werkte voornamelijk vanuit een kantoor in Londen en hield zich bezig met het plannen en uitschrijven van operaties. Hij was dus niet of nauwelijks een agent in het veld, zoals het eerste deel van de strip Spynest ons wil doen geloven.
In Missie 1: Birdwatchers ontmoet Fleming de doortastende geheim agente Terryiona Crow op James Bondiaanse wijze. Fleming ligt slechts gekleed in een short en handboeien op bed te wachten op een 'ondervraging'. Niet veel later doet de ondervraagster haar intrede: een in pikant ondergoed geklede SS-vrouw met een rijzweepje...
Zou Hessa* dan tóch op historische feiten berusten?
Terryiona schakelt Fleming's belager routineus uit en sleept Fleming in haar kielzog mee als ze gaat proberen de geheime prototypes van de Nazi's te stelen óf te vernietigen. Het hoeft niet gezegd dat ze daar glansrijk in slagen.
Wie dacht dat Hermann Göring de 'grootste' nazi was, die vergeet een SS-er van de Zwarte zon met de toepasselijke naam Von Überman. Een soort steampunk SS-er die minstens voor de helft uit mechanische onderdelen bestaat en die een geduchte tegenstander voor ons dappere duo blijkt.

De strip is goed voor een half uurtje oppervlakkig vermaak, maar lijdt aan hetzelfde euvel als veel Daedalus strips: het is pulp in een veel te luxueus jasje. Bovendien word je op het verkeerde been gezet door de historische context waarin dit verhaal wordt geplaatst. Met de werkelijke Ian Fleming en diens verleden als lid van de geheime dienst heeft dit allemaal niets uit te staan en het valt allemaal moeilijk serieus te nemen. Maar... laten we eerlijk wezen: dat geldt natuurlijk evengoed voor James Bond zélf...

(HH)

*sadomasochistische pulpstrip uit de jaren '70 waarin schaars geklede SS-vrouwen snode plannen tot uitvoering brengen