Recensie Malafide 1 & 2
door Pona, Minguez & Stambecco

Het eerste album van dit tweeluik begint met de dood van Malafide, de fee sterft in 1861. Een bijzonder kort optreden... Niet de moeite, zou je denken, maar direct na deze schokkende gebeurtenis begint er in een badje in het kantoor van Cirkus de nerd iets te bubbelen. Malafide keert terug en komt naakt, maar niet geheel hulpeloos, in onze tijd terug op aarde.

Om nog eens te kijken hoe deze truc werkt sturen de opdrachtgevers van Cirkus haar een paar keer terug. Eerst even dood maken. Check. En... ja hoor, daar komt ze weer. Om het allemaal nodeloos ingewikkeld te maken spannen die opdrachtgevers een net van leugens zodat de lezer op het laatst ook niet meer weet wie ze nou zijn en wat ze willen.
Zucht.
Het zal de wereldmacht wel weer zijn...

Malafide is de zoveelste strip waarin een lekker ding avonturen beleeft. Deze keer is het een heks of fee, volgende keer weer een CIA-agente of een journaliste. Het doet er niet toe, 't komt allemaal op 't zelfde neer en er is geen touw aan vast te knopen.
De tekeningen van Stambecco (Merlijn) zijn middelmatig. Had Malafide een boeiend verhaal gehad, dan waren die tekeningen geen struikelblok geweest, maar na twee albums vol swami-bami, ontploffingen en technische snufjes moet ik concluderen dat er weinig tot niets te genieten valt aan deze twee albums...

(HH)