recensie De vliegenkoning
deel 1 Hallorave & 2 De oorsprong van de wereld
door Mezzo & Pirus

Sex. Vroeger betekende dat trouwen. Tegenwoordig zijn de normen wat losser. Er is denk ik niets mis met wat experimenteerdrang als je jong bent, maar na twee albums van De vliegenkoning waarin behoorlijk gerampetampt wordt kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat hier wel erg gefrustreerde sex bedreven wordt. Het begint met een wip in een naaldbos.
Eric heeft de vriendin van zijn beste vriend Damien op een gekostumeerd bal eindelijk plat gekregen. Met een enorme vliegenkop van papier-maché nog op is hij in een dicht naaldbos net lekker op gang als hij Damien aan ziet komen. Damien heeft aan het begin van de avond een als cowboy verkleedde knul een paar klappen verkocht en die komt nu met zijn vriendjes wraak nemen. Damien rent in paniek de straat op en wordt door een auto – die met gedoofde lichten en een rotvaart plots uit het niets verschijnt – geschept en gedood. Als had hij een vooruitziende blik: Damien is verkleed als geraamte...
Het zinnetje dat volgt op deze schokkende gebeurtenis is typerend voor deze strip: 'Ik bevrijdde mijn (vliegen)kop uit de (denne)takken en maakte af waar ik aan begonnen was.'

Haast emotieloos vertelt Pirus in een aantal korte verhalen de belevenissen van Eric de Vliegenkoning en de mensen rond hem. Het is allemaal even leeg en troosteloos. Eric en de zijnen hebben genoeg drank, drugs en sex om hun leven wat op te leuken, maar slagen daar maar mondjesmaat in.
Vrolijk word je niet van de wereld die Pirus schetst
Ogenschijnlijk bevatten de albums op zichzelf staande korte verhalen, maar de personen die er in voorkomen hebben in feite allemaal iets met elkaar uit te staan.
Dat werkt aanvankelijk goed, maar na twee albums en ruim 120 pagina's begint je op te vallen dat het verhaal niet echt ergens naartoe gaat. Misschien dat 't in het nog te verschijnen derde deel allemaal goed komt. Hoewel... een goed einde in een Mezzo/Pirus-strip, dat lijkt me onwaarschijnlijk.

Pirus is een ware discipel van de Beatgeneratie en de tekeningen van Mezzo zijn prachtig. Hij heeft zich iets losgemaakt van zijn grote voorbeeld Charles Burns en weet de zelfkant van het leven prachtig in beeld te vangen.
Als je dan ook nog je oude Velvet Underground platen uit de kast trekt en draait terwijl je De vliegenkoning leest, dan is het plaatje compleet...

(HH)