Recensie De laatste bronst
Vrije Vlucht HC
door J.C. Servais

Als er iemand is die weet hoe je een bos moet tekenen, dan is het Servais. Zijn series Bosliefje en Dagboek van een bos getuigen daarvan. Het best is hij als hij verhalen kan vertellen over jonge vrouwen die eenzaam in het bos wonen. Beetje natuur, beetje magie... prachtig.
Servais is een typisch kind van de jaren zeventig, toen hij als striptekenaar zijn opkomst maakte en er overal in onze geïndustrialiseerde wereld de roep opging om terug te gaan naar de natuur.
Duidelijk minder op zijn gemak is Servais als hij 'moderne' dingen moet tekenen, zoals de auto's in De laatste bronst. Het verschil met de bos-scènes is enorm.
Servais' werk is er trouwens sowieso niet fraaier op geworden. Bij vlagen maakt hij nog mooie tekeningen, maar het lijkt er op dat hij er niet veel zin meer in heeft. Bij sommige striptekenaars wordt hun werk er beter op als ze wat losser gaan tekenen, maar bij Servais krijg je zo af en toe de indruk dat hij plaatjes heeft zitten overtrekken om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn. Hij kan veel beter...

In De laatste bronst trekt hij een parallel tussen een hert en een schrijver. Het hert is de leider van de kudde; de schrijver een succesvol auteur. Beide zijn aan het eind van hun carrière. Het hert heeft steeds meer moeite de concurrentie af te schudden; de schrijver krijgt geen woord meer op papier en weet slechts dankzij het talent van jonge schrijvers en plagiaat aan de top te blijven.
Op zich een interessante vergelijking, want in beide gevallen draait 't om dominantie, succes en... paringsdrang, maar Servais maakt er een wat al te voorspelbaar wraakverhaal van, waarin de manie van zijn vrouwelijke hoofdpersonen om naakt in de buitenlucht te gaan zwemmen er aan de haren bijgesleept lijkt te zijn.
Die naakte vrouwen zet Servais overigens wel weer mooi op papier.
Van z'n paringsdrang lijkt ook hij nog niet helemaal verlost te zijn...

(HH)