Recensie Gek op moorden
Tardi & Manchette

De nieuwe Tardi is weer een keiharde detective, al komt er in het hele verhaal geen privé-detective of politieman voor. Het verhaal wordt uitsluitend bevolkt door misdadigers of mensen met slechte bedoelingen.
Het is niet voor het eerst dat Tardi een roman van Jean-Patrick Manchette gebruikt als uitgangspunt voor een zwarte en cynische misdaadstrip. Gek op moorden is zijn derde recente Manchette verstripping op rij, na Kleine West Coast blues en De sluipschutter en – al weer jaren geleden – Griffu. De verhalen doen denken aan de films van de Coen brothers op hun best en zitten vol klunzige misdadigers die hun even infantiele als ambitieuze plannetjes vol afschuw zien mislopen door onvoorziene omstandigheden.
Je ziet 't allemaal aankomen, en daarin zit 'm de grap. Een cynische zwartgallige grap trouwens, want Manchette en Tardi zijn er niet op uit de lezer luchtigjes te vermaken.
Manchette wordt bij het verschijnen van Gek op moorden beticht van slechte smaak en van een verlangen nodeloos te willen choqueren. Er zit wat in. Hij gaat niets uit de weg en Tardi brengt het allemaal plastisch in beeld, waardoor het zo mogelijk nog smakelozer wordt. Met name Thompson – de huurmoordenaar met maagpro- blemen die in Gek op moorden met de regelmaat van de klok over zijn nek staat te gaan – lijkt inderdaad in het leven geroepen om weerzin te wekken.

Kwam er bij de vorige Tardi De sluipschutter erg veel – terecht – commentaar op het wat pietepeuterige formaat van het album, uitgever Oog & Blik heeft Gek op moorden gelukkig in een wat groter formaat op de markt gebracht.
Tardi's tekeningen komen op dit formaat volledig tot hun recht.
Na het fantastische Kleine West Coast blues en het iets mindere De sluipschutter biedt Gek op moorden geen echte verrassingen, maar Tardi laat wel weer zien dat hij met het werk van Manchette uitstekend uit de voeten kan.

(HH)