Recensie Koma
door Frederik Peeters & Pierre Wazem

 

 


Frederik Peetersin Nederland slechts 'bekend' van twee stripalbumsverdient méér aandacht dan hij krijgt. Na zijn veelbelovende Lupus (waarvan slechts één van de vier delen vertaald werd voor uitgeverij BeeDee de deuren sloot) en het emotioneel diepgravende Blauwe pillen bij Sherpa, geeft de laatste nu ook zijn 6-delige reeks Koma uit in een bundeling.


Samen met scenarist Pierre Wazem schetst Peeters een wereld die zowel fantasievol als angstaanjagend is. Het platteland heeft mythische proporties aangenomen. Het schijnt te bestaan, maar niemand in de zich als olievlekken over het land uitbreidende steden heeft het ooit gezien. Al wat ze kennen is steen, beton, staal en schoorstenen.
Met die schoorstenen verdienen het meisje Addidas (niet zoals de schoenen) en haar vader de kost. Ze zijn schoorsteenvegers. Addidas moet de kleine pijpen doen, waar haar vader te groot voor is. Gevaarlijk werk. Dat blijkt als Addidas op een dag niet meer uit de pijp tevoorschijn komt waar ze ingekropen is. Dat ze eventjes wegblijft is haar vader wel gewend. Addidas valt regelmatig flauw en blijft dan enige tijd buiten westen. Iets waar de dokters geen verklaring voor kunnen geven.


Die verklaring vindt Addidas in een ondergrondse wereld waar ze per ongeluk verzeild raakt. Grote blauwe, enigszins aap-achtige wezens houden er middels machines de mensen boven op aarde aan de gang. Addidas' machine is kapot, zeer tot verdriet van diens operateur, en daardoor valt ze met grote regelmaat even 'uit'.
Ondertussen is Addidas' vader opgepakt en aan het graven gezet. Addidas is namelijk niet de enige die deze vreemde ondergrondse wereld op het spoor is. De autoriteiten zitten haar op de hielen en zetten onschuldige burgers aan het graven om zo tot de ondergrondse wereld door te dringen teneinde de zaak over te nemen.
Dat kan alleen maar slecht af gaan lopen.
Addidas' zal al haar vernuft moeten benutten om de wereld te redden...



Het verhaal deed me enigszins denken aan
Ondergronds van Mannaert en De Jaeger, natuurlijk omdat beiden zich ondergronds afspelen, maar ook door de frisse aanpak. Net als Ondergronds biedt Koma een mengeling van kinderlijke fantasie en grote-mensen-problemen.
Prachtige inkleuring en een zeer fantasierijk verhaal dat niet – zoals zoveel fantasy – de fantasie als een uitvlucht gebruikt als de scenarist zich even vastgeschreven heeft, maar juist aangewend wordt om je aan het denken te zetten...



(HH)