Recensie Ella Mahe
deel 1 t/m 4 HC
door Maryse & Jean-Fancois Charles, Taymans, Carin, Goepfert & Simon

 

 

Met het vierde deel heeft de strip Ella Mahe de geplande delen volgemaakt. Of het ook daadwerkelijk bij deze vier delen zal blijven valt te betwijfelen. Het eind van deel 4 De kleur van de goden doet vermoeden dat het scenaristen-echtpaar Maryse & Jean-Francois Charles nog plannen met Ella hebben...
Eerlijk gezegd kijk ik daar niet naar uit.
De avonturen die Ella Mahe beleeft in de naar haar genoemde reeks vormen voor mij het minst aantrekkelijke deel van deze serie. Is dat niet vreemd? Waar moet het in Ella Mahe anders over gaan dan juist over Ella Mahe?
Nou... over Egypte!
In deze strip beslaan de wederwaardigheden van Ella nog niet de helft van het aantal bladzijden. De andere pagina's handelen over verschillende periodes in de Egyptische geschiedenis. Aan de hand van de geschriften en verhalen komen we steeds dichter bij de naamloze prinses, de Egyptische vrouw met de twee verschillend gekleurde ogen. Om de verschillende historische stukken te tekenen hebben Maryse & Jean-Francois vier striptekenaar in de arm genomen. Jean-Francois zelf tekent de belevenissen van Ella.

 


In deel 1 vindt Ella een dagboek van Henry Reilly, een archeoloog die in de schaduw van Howard Carter werkte, u weet wel, die van Toetanchamon. Henry vindt een graftombe van een prinses met verschillend gekleurde ogen. Haar naam wordt niet genoemd, ze wordt aangeduid als 'Zij die geen naam heeft'. Nieuwsgierig geworden speurt Henry zijn verdere leven naar meer informatie over deze woestijnprinses. Het historische deel werd getekend door Andre Taymans (Caroline Baldwin, Lefranc). Zonder meer het beste deel van de vier.
In deel twee leest Ella een manuscript van Frederic Labadie, die onder De Lessep werkte aan het Suez kanaal. Labadie stuit op tegenwerking en zelfs sabotage. De Egyptische werklieden weigeren de drempel van Chalouf op te blazen omdat zich daar het heiligdom bevindt van een prinses met vreemde ogen... Ik schreef aanvankelijk een wat negatieve recensie over dit door Francis Carin (Victor Sackville) getekende deel, maar moet zeggen dat het bij herlezing eigenlijk best OK is allemaal. Net niet zo goed als het eerste deel, maar stukken beter dan wat nog volgen moest.
In het derde deel vertelt een Egyptische monnik in het St. Katharinaklooster Ella de belevenissen van Ascelin D'Aiguilliers. Deze hospitaalridder valt tijdens een van de kruistochten in handen van de Saracenen. Dankzij zijn genezende gaven weet hij het vertrouwen van zijn ontvoerders te winnen. Na tal van omzwervingen eindigt hij in het St. katahrinaklooster bij de Mozes-berg in de Sinaï en wordt monnik-kopiist. Brice Goepfert (Dwaas van de koning, De zwarte lelie) tekent het verhaal van deze eerste blanke die het graf van de woestijnprinses te zien kreeg. Mooi getekend, al komen we niet zo heel veel meer te weten over de prinses.
In het afsluitende deel ontmoet Ella Adjib, die haar de geschiedenis van de naamloze prinses uit de doeken doet. Hiermee zijn de losse eindjes omtrent het bestaan van 'Zij die geen neem heeft' aan elkaar geknoopt. Ze was een dochter van Aton, de ketterfarao. Haar afwijking en het feit dat ze bijzonder onhandig is – nog iets dat ze naast haar verschillend gekleurde ogen met Ella gemeen heeft – maken haar tot een buitenbeentje, op wie vooral haar moeder het gemunt heeft. Christophe Simon (Alex, Lefranc) tekent haar leven aan het hof van Achnaton vakkundig op. Al is zijn tekenwerk wat vlak, het zal menig liefhebber van historische strips interesseren...

 


Eigenlijk vertellen Maryse & Jean-Francois dus twéé verhalen, waarvan de raamvertelling er aan Ella's fraaie haren bijgesleept lijkt te zijn. Ella's avonturen zijn oninteressant en ongeloofwaardig. Het is allemaal zo richtingloos dat Ella – die in Egypte een klus heeft aangenomen om manuscripten te restaureren – zich meteen op haar eerste dag ziek meldt. Zonder terug te keren en ook maar één manuscript te behandelen stapt ze als haar zoektocht volbracht is op het vliegtuig. Terug naar Parijs! Ook de verwikkelingen rond oplichter/archeoloog/good guy/badguy Thomas Reilly zijn zo onnavolgbaar dat de auteurs op het laatst zelf ook niet meer lijken te weten wat ze nou eigenlijk met deze snuiter van plan waren.
Ik maak me sterk dat ze een betere strip hadden afgeleverd als ze van Ella een 'gewone' archeologe hadden gemaakt, die nieuwsgierig geworden naar het lot van 'zij die gaan naam heeft' aan het speuren was geslagen...
Nu zitten we opgescheept met een bij vlagen zeer boeiende geschiedenisstrip, verpakt in een mislukte thriller...

 


(HH)