Recensie Vrije Vlucht
Eerlijke lui deel 1 & 2 HC
door Durieux & Gibrat

Op de voorkant van het tweeluik Eerlijke lui prijkt de naam van de terecht veel bejubelde striptekenaar Gibrat. De tekeningen zijn echter heel anders dan we van Gibrat (Het Uitstel, Elke raaf pikt, Matteo) gewend zijn, en dat klopt, want hij heeft deze twee delen niet getekend. Hij heeft ze geschreven. Hoewel hij al langer zijn eigen scenario's schrijft is dit zijn debuut als schrijver voor een andere tekenaar.

Dat debuut begint nogal triest.
Philippe krijgt op zijn drieënvijftigste verjaardag een telefoontje van zijn baas. Die belt niet om hem te feliciteren, maar om hem te melden dat hij ontslagen is. Hoewel Philippe uiterlijk onaangedaan blijft komt de klap hard aan. Hij vervalt in apathie, die er niet beter op wordt als hij ook nog eens uit zijn huis – het huis is van zijn baas – gezet wordt. Philippe heeft het geluk gezegend te zijn met een fantastische beste vriend. Fabrice verleent hem onderdak en morele steun zonder aan z'n kop te zeiken. Hij laat Philippe rustig zijn rouwproces doorlopen, ook al begint Philippe daarbij steeds meer te drinken en te verwaarlozen.
Pas als Philippe hoort dat zijn dochter – hoewel single – zwanger is, besluit hij dat het genoeg is geweest. Hij herpakt zich en wordt ober in de pizzeria van Madelin, een jeugdvriend van Philippe's zoon.
Madelin is een zak, die misbruik maakt van Philippe, maar dat weet Philippe – in eendrachtige samenwerking met de geniale Fabrice – in zijn eigen voordeel om te buigen. Aan het eind van deel één heeft Philippe alles weer op een rijtje.
Einde?
Nee, want aan het begin van deel twee heeft hij er weer een puinhoop van gemaakt, met dien verschille dat hij er deze keer niet mee lijkt te zitten. Dat heeft-ie er dan van opgestoken.
Hij ontmoet de excentrieke boekhandelaar Robert Vitaly, die een er een neus voor heeft hoe je wijn met literatuur kunt combineren tot je er – duizelig van beide – bij neer kukelt, en hij bedenkt zich een nieuwe baan: Treinkapper!
Dubbel p, geen treinkáper dus.
Groot succes!

Philippe en de zijnen worden zeer sympathiek neergezet door Gibrat en de weinig bekende tekenaar Durieux. Durieux' in het Nederlands vertaalde strips zijn geen kas-successen geworden. Hij werkte samen met Andreas aan Mobilis, maakte met Lapiere een jeugdstrip voor Dupuis (Oscar) en bracht bij dezelfde uitgever de surrealistische strip Central park uit. De laatste is een aanrader!
Durieux' tekenstijl is licht en eigenwijs. Hij houdt het simpel, maar is heel trefzeker. Zijn tekeningen passen heel goed bij dit tragikomische verhaal.
Beter dan die van Gibrat dat zelf zouden doen...
De drinkende wijnhandelaar Robert vindt een fles Sauternes Chateau Caillou 1989 hemels in combinatie met een boek van Proust of Flaubert. Geloof ik best, maar ook Gibrat en Durieux complementeren elkaar op een geweldige manier. Ze halen het beste in elkaar naar boven.
Goede keuze dus, deze twee heren samen.
Smaakt – net als een goede wijn van Robert – naar meer, al is het tweede deel van Eerlijke lui lang niet zo goed als het eerste...

(HH)