Recensie January Jones 5
De horens van de stier SC & HC
door Eric Heuvel & Martin Lodewijk
Schrijver Martin Lodewijk plaatst deze eerste January Jones sinds járen in een historisch interessante periode. Voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog woedde er in Spanje een burgeroorlog. Franco had met zijn rebellen de republikeinen van de troon gestoten, daarbij gesteund door Hitler en Mussolini. De republikeinen krijgen op hun beurt weliswaar hulp van Stalin, maar in hun kamp heerst verdeeldheid. Een heleboel splintergroeperingen bestrijden elkaar bijna even fel als de vijand. Voeg daar een stel Internationale Bridgades – bestaande uit niet-Spaanse idealisten die vechten tegen het fascisme –aan toe en het politieke geheel wordt er niet overzichtelijker op. Onder hen bevonden zich ook de nodige Nederlanders, verenigd in de Hansje Brinker Brigade.
Eén van die Nederlanders is Gerrit Jansen, de broer van Rik Jansen, January Jones' mecanicien. Rik krijgt bezoek van een tweetal vreemde snuiters die hem ontvoeren om zijn broer over te halen over te lopen naar de kant van de Republiek. Het blijkt namelijk dat Gerrit betrokken is geweest bij het transport van het Spaanse Goud. Driekwart kwam – volgens plan – veilig in Moskou aan. Een kwart ligt echter verstopt in de bergen tussen Frankrijk en Spanje en Gerrit Jansen, alias El Toro Blanco weet waar.
January Jones laat de ontvoering niet over haar kant gaan en met behulp van Ernest Hemingway en Agent X-1 gaat ze op pad om zowel Rik als Gerrit uit handen van de Spanjaarden te krijgen...
De gedegen historische achtergronden van Lodewijk komen in deze January Jones niet zo heel goed tot hun recht. In zijn eigen strip Agent 327 werkt het doorgaans beter. Dat komt omdat January Jones te serieus is voor een komische strip en te komisch voor een serieuze strip. De fantasievolle manier waarop Rik door January wordt gered van het vuurpeloton bijvoorbeeld, valt absoluut niet serieus te nemen, evenmin als Gerrits met blote handen bewerkstelligde overwinning op de stier met de gouden horens.
Martin Lodewijk heeft zich er iets aan vertild, maar De horens van de stier is wel een prettig leesbaar album geworden. We zullen het maar beschouwen als een dappere poging om een eenvoudig avonturenstripje iets meer diepgang te geven. Het tekenwerk van Eric Heuvel is in orde. Ergens tussen Kuifje en Suske & Wiske in geeft hij een eigen draai aan de klare lijn. Daarin slaagt hij niet zo goed als bijvoorbeeld een Theo van den Boogaard, maar dat is waarschijnlijk een kwestie van smaak...
(HH)
