Recensie Ode aan Kirihito deel 1 & 2 HC
door Osamu Tezuka

In de stripwereld hebben we al genoeg last van generalisatie om daar zelf ook nog eens aan mee te doen. Strips – zullen de meeste Nederlanders vinden – is voor kinderen. Dat ze bij deze uitspraak niet worden gehinderd door enige kennis van zaken helpt daar niets aan. Strips zijn kinderachtig. Punt uit. Wij stripliefhebbers vinden dat maar kort door de bocht. Tegelijkertijd vinden wij dan weer Amerikaanse superheldenstrips kinderachtig. Rondhuppelen in een maillot om de misdaad te bestrijden? 'Tuurlijk...
En manga? De japanse strip.
Da's voor kinderen! Pulp. Slecht getekend.
Ik zal niet ontkennen dat ik me voor een groot deel in bovengenoemde vooroordelen kan vinden.
Er zijn ook echt goede Amerikaanse stripverhalen, waarin de helden net zulke broeken dragen als u en ik en hoewel het overgrote deel van de manga's mij niet kunnen boeien zijn er uitzonderingen.
...Verrassend goede uitzonderingen.
We lieten ons in onze recensies al eerder positief uit over de manga's van Jiro Taniguchi, maar ook manga-grootmeester Osamu Tezuka kan er wat van.
Zijn tekenwerk is vooral functioneel en is in niets te vergelijken met dat van de doorgaans artistiek hoogstaande Europese strips. Tezuma heeft een verhaal te vertellen en dat gaat vóór. Zijn tekeningen hebben wel wat van die van Disney en als er een komische situatie vereist is vervormt hij ze als ware het Looney Tunes tekenfilms. Een volgend moment kunnen ze weer hyperrealistisch zijn. Dat zijn we in Europa niet gewend. Daar dient een strip consequent in één stijl getekend te zijn. Maar Tezuma's aanpak werkt wel. En hij sleept je werkelijk door zijn verhalen heen. Dat deed hij al met Boeddha, en dat doet hij nu ook weer met Ode aan Kirihito.

Kirihito is een arts die onder leiding van professor Tatsugaura onderzoek doet naar een geheimzinnige ziekte die mensen in een soort van honden doet veranderen. De prof is er van overtuigd dat het een besmettelijke ziekte is, maar Kirihito is daar niet zo zeker van. De bewijzen die hij verzamelt zijn overtuigend, maar de prof weigert het aannemelijke er van in te zien. Hij is drukker met zijn carrière. Hij heeft zich kandidaat gesteld als voorzitter van een medische raad en als uit zou komen dat juist hij een foute diagnose gesteld heeft, dan kan hij z'n verkiezing wel vergeten.
Tatsugaura vraagt Kirihito om onderzoek te doen in het plaatsje waar de ziekte zich het eerst openbaarde. Natuurlijk loopt Kirtihito aldaar zélf de ziekte op, daar heeft Tatsugaura wel voor gezorgd. Alweer een lastige tegenstander buiten spel gezet.
Of niet? Kirihito geeft niet zomaar op, en dan is er ook nog diens collega Urabe, die in de gaten krijgt dat er iets stinkt aan deze zaak.
Met veel gevoel voor drama vertelt Tezuka een episch verhaal. Over de hondmensen die kampen met hun menselijkheid, over machthebbers die schaamteloos de minder fortuinlijke mensen uitbuiten, over het zegevieren van ego over integriteit.
De tekeningen zijn niet zoals we dat in Europa gewend zijn, en dat geldt ook voor het verhaal.
Dit is iets heel anders en het is interessant om eens een strip te lezen uit een land dat cultureel zo verschilt van het onze...
Tezuka zet je aan het denken met zijn breed opgezette stripreeksen.
En dat is beslist niet kinderachtig...

(HH)