Recensie Het dagboek van mijn vader
Jiro Taniguchi

Een andere cultuur heeft andere gebruiken en gewoontes. Dat zie je als je in het buitenland op straat loopt, maar dat zie je ook in hun creatieve uitingen. Films uit Bollywood zijn heel anders dan die uit Hollywood. Manga – Japanse strip – verschilt van de Franse strips die het overgrote deel uitmaken van wat er in Nederland op de stripmarkt verschijnt.
Als stripwinkelier heb ik natuurlijk een aantal manga's gelezen en hoewel ik graag iets wijzer word van een andere cultuur is dat me niet altijd even goed bevallen. Boeddha van Osamu Tezuka is een mooi en goed verteld verhaal, maar de tekeningen, die zonder voor mij begrijpelijke aanleiding heen en weer springen tussen realistisch en karikaturaal, ergeren me. Keiji Nakazawa's Hiroshima verhaalt een historische gebeurtenis van formaat en is zowel qua tekeningen als van verhaal boeiend, maar daarin zijn de emoties van de hoofdpersonen zo waanzinnig uitvergroot dat het afbreuk doet aan de kwaliteit.
Ik zeg niet dat manga niet deugt, maar misschien is de culturele kloof voor mij te breed...
Niet bij het werk van Jiro Taniguchi, echter. Zijn werk komt het dichtst in de buurt van de 'Franse strip'. Aan de tekeningen kun je zien dat hier een manga betreft – en aan de hoofdpersonen en landschappen natuurlijk – maar verder kan Taniguchi zich meten met de grote jongens onder de Europese stripmakers.
Tien boeken zijn er ondertussen al vertaald naar het Nederlands en daar zitten ware pareltjes tussen.
Het dagboek van mijn vader is misschien wel zijn mooiste, al dingen Een dierentuin in de winter en Herinneringen (2 delen) eveneens mee naar die titel.
Jiro Taniguchi vertrok op jeugdige leeftijd uit zijn geboortedorp naar de grote stad en keerde er jarenlang niet naar terug, tot hij door een vriend gebeld werd die zei: 'We missen je hier.' Jiro liet zich overhalen Nieuwjaar te komen vieren in Tottori en werd verrast door de hartelijkheid waarmee hij door zijn familie en jeugdvrienden werd ontvangen.
Zo lang wegblijven – besefte hij – was een fout geweest...

Taniguchi's hoofdfiguur Yoichi Yamashita zit in een soortgelijke situatie. Door de scheiding van zijn ouders is Yoichi's band met zijn vader en zus beschadigd geraakt. Vanaf het moment dat zijn moeder het huis verliet had hij nog maar één doel: wegwezen. Hij keert pas terug als zijn zus belt om te vertellen dat zijn vader is overleden. Te laat.
Yoichi maakt opnieuw kennis met zijn familie op de avondwake en zittend naast het lichaam van zijn dode vader hoort hij de verhalen van zijn familieleden – en dan met name die van zijn oom Daisuke – aan. Die neemt geen blad voor de mond en naarmate er meer sake vloeit wijst hij zijn neefje op zijn egoïsme en tekortkomingen. Gaandeweg beseft Yoichi dat hij zijn vader nooit begrepen heeft en hem zijn hele leven lang verkeerd beoordeeld heeft...

Het dagboek van mijn vader is een emotioneel verhaal dat Taniguchi vakkundig en boeiend in beeld brengt. De tekeningen zijn misschien wat vlak, maar met een het verhaal dat zoveel diepgang heeft is dat geen enkel probleem!

(HH)

PS
De plaatjes in dit artikel zijn in kleur, maar het album is in zwart-wit!